Er is veel wat deze zomer plots voelde als ‘voorbij’. Een hele hap leven, een tijdperk, een zorgeloosheid, een oud bestaan. We zijn het allemaal ontgroeid, persoonlijk en ook als samenleving, al beseffen we het nog lang niet altijd.
Ik probeerde te schrijven, maar zelfs helder denken leek er soms te veel aan. Ik legde mij erbij neer – sommige dingen zijn echt niet te forceren.
Nu waait er een nieuwe wind. Ik voel de eerste ritselingen van de herfst en ze zijn welkom. Na een bijzonder intens jaar, dat veel zegeningen met zich meebracht maar ook onafgebroken uitdagingen, is het tijd voor iets wat bijna voelt als een nieuw begin: een nieuw schooljaar, nieuwe ideeën, een nieuwe adem. Bijna van de ene dag op de andere heb ik het gevoel dat ik meer vaste voet aan de grond heb, dat de lucht uitklaart. Er zijn meer omlijnde plannen en concreet uit te voeren stapjes daarnaartoe. Ik heb er zachtjes zin in, dwing mezelf nog niet tot lopen maar zet mijn wandelschoenen klaar.
Ongetwijfeld hebben velen van ons het afgelopen anderhalf jaar vaak terug verlangd naar de wereld zoals we die kenden. Naar onszelf zoals we waren, misschien. Maar we kunnen niet terug. En dat is heel goed.
Het nieuwe omarmen is ook het oude loslaten, onherroepelijk. Niet krampachtig proberen het te bewaren maar juist toestaan dat het verandert, en dat wij mee veranderen, op de stroom van de dingen. Te oordelen naar hoe velen van ons deze zomer ‘vakantietje’ gespeeld hebben, vliegreis erop en eraan, is dat nog lang niet altijd bewust doorgedrongen. Dat geeft niet. De wereld heeft tijd.
Het maakte deze zomer voor mij persoonlijk wel een heel melancholische. In Frankrijk stuurde Jurgen me foto’s en schetsen uit het natuurhistorisch museum van Gaillac: opgezette dieren (een oude liefde van hem, een recentere voor mij), en werk van kunstenares Anne Da Silva, die de schoonheid van levende dingen probeert te bewaren door ze in te kapselen in gips. De beelden vingen precies de sfeer die er deze zomer naar mijn gevoel ook op zoveel andere vlakken heerste: het liefdevol maar vruchteloos proberen vasthouden van wat daar niet voor gemaakt is.
Het werd een Zaailing, die laagjesgewijs tot stand kwam en in zijn definitieve vorm nog een stukje verder gaat in het bedekken en vastleggen – en precies daardoor datgene wat bewaard wilde worden verder onzichtbaar maakt.
Vastgelegd
We verwarren de drang van de dingen naar vrijheid
met een verlaten van onszelf. Dus binden we boten
aan oevers, lijnen honden aan, maken foto’s
waarin we doen alsof we niet bewegen.
We beweren te koesteren maar we spalken de tijd,
gipsen haar in, dwingen wat stroomt tot stolling.
Er is geen bewaren dat niet tegelijk een vasthouden is,
een droogleggen van wat ooit vloeide, een vastlijmen
van wat ademde en vloog. Wat vastgelegd is, lijkt
misschien nog wel op wat er was, maar dan alleen in vorm.
In werkelijkheid verlaat alles ons voortdurend.
Adem valt niet vast te houden, vleugels zijn
gemaakt voor vlucht.
De enige vrijheid is die om onze armen te openen
voor alles wat naar ons toe komt –
voor alles wat, in vertrouwen, naar ons terugkomt.
Of, nog een laagje dieper:
Vandaag Vastgelegd
de dingen verlaten ons
we doen
we bewegen
we koesteren
we dwingen
wat er was,
in vorm
Adem
vlucht
vertrouw
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Hardnekkige melodietjes 
Schitterende Zaailing… grenst voor mij aan het onwaarschijnlijke, Kirstin, hoe jij vrijheid en vasthouden verwoordt en dat samen met Jürgen in beeld brengt… ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel!! Jouw woorden zijn zoals gewoonlijk ook een enorm geschenk voor mij. ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Ik sluit me graag aan bij de woorden van Marieke. Zo mooi hoe jij en Jürgen iets ongrijpbaars bijna tastbaar weten te maken, terwijl zowel woorden als beeld het fragiele, het bijna doorzichtige houden van alles wat niet vastgelegd kan worden…
LikeGeliked door 2 people