Het is dus zomer en ik ging op reis. Een lange, bloedhete reis met bijna evenveel etappes als er dagen waren. Een rijke reis, het soort dat je een voorrecht mag noemen op veel vlakken. Ik heb veel gezien. Ik heb veel ervaren, ik heb veel geleerd. Ik wil er graag over schrijven, maar de woorden laten nog even op zich wachten. Dat heeft onder … Lees verder Zwerven, zweven en landen
“E., ga je mee? We gaan de spoken verjagen!”Aan het woord mijn vriendin, tegen haar dertienjarige dochter.“Ik kom!” klinkt het van boven. In een wip komt E. de trap af geroffeld en staat ze klaar. Ik glimlach een beetje ongemakkelijk. We gaan helemaal geen spoken verjagen. Wat we gaan doen, is een huis uitroken. Smudging, zoals dat heet, een praktijk die is overgewaaid naar dit … Lees verder Spoken verjagen
Sommige dingen kun je niet forceren Ik zie hoe mijn man, tot aan zijn borst in het water, rozenblaadjes uit het zwembad vist, afgewaaid van de uitgebloeide rozen in de tuin van mijn ouders hier in Frankrijk. Hij wil ze op de kant gooien, met een beweging die doet denken aan hoe je een bal gooit: gericht, met kracht. De rozenblaadjes raken niet verder dan … Lees verder Werelden die uitgebloeid zijn
Ik kreeg niets gedaan deze vakantie. Is dat niet waar vakanties voor dienen, hoor ik u denken. Om achterover te liggen in een strandstoel en niets gedaan te krijgen? Meestal wel, inderdaad. Het was ook lang zo voor mij. De openingspassage van Anne Morrow Lindberghs Gift from the sea beschrijft bijzonder treffend het gevoel dat ik als adolescent en later als volwassene vaak had als … Lees verder De ligstoeltoestand
Dit is een seizoen van soberheid. De bomen zijn uitgekleed, de dagen zijn spaarzaam met hun licht. Alleen de belangrijke dingen spreken nog, omdat alleen het belangrijke zich nog toont. Dit is ook wel een seizoen van somberheid. Kerst in Fauch, noem ik de reeks foto’s die ik deze week op Instagram en Facebook zet, omdat we de eerste week van het winterverlof bij mijn … Lees verder Het so(m)bere seizoen
“Volgens mij gebruik jij nog niet de helft van je fysieke krachten”, zegt mijn man.Het is niet de eerste keer dat hij dit zegt. Vroeger maakte die uitspraak me kwaad. Probeer het maar eens, dacht ik, om je lichamelijke uithoudingsvermogen op te bouwen als je de helft van je kindertijd in bed doorbrengt, koortsig en ziek van onnozelheden waar andere kinderen niks van weten, tussen … Lees verder Normale mensen
We stellen kinderen de verkeerde vraag. “Wat wil je later worden?” Aan een vijfjarige vragen we het met vertedering, aan een twaalfjarige met mogelijke schoolkeuzes in het achterhoofd. In het geval van een adolescent stellen we de vraag met oprechte interesse en in de hoop op een interessant antwoord. We bedoelen het goed, maar eigenlijk zetten we kinderen van in het begin op het verkeerde … Lees verder Wat wil je betekenen?
Ik had een oma die nooit buiten kwam. Wel tot in de tuin, zover waagde ze zich nog. Dan zat ze op warme dagen ’s morgens aan de terrastafel jonge boontjes te doppen. En na de middag in de schaduw van het treurberkje, op de bank in het meest windstille hoekje, met een sjaaltje om haar hoofd (tegen ‘de tocht’) en breide ze, of verstelde … Lees verder Landschapspijn
Dat de wereld verandert.En hoe. Ze zeggen dat je liefde voelt voor je kinderen. Dat is ook zo.Maar de emotie is maar het topje van de ijsberg. We noemen het liefde omdat het ons hart meesleurt, en omdat we het niet gewend zijn over onszelf te denken in termen van dierlijk instinct. Nochtans is dat wat ik het eerste voelde, kort na de geboorte al. … Lees verder Een decennium
Net zoals de gezwollen knop uiteindelijk barst onder de almaar toenemende druk van wat hij de hele winter heeft beschermd, zo splijt mijn leven zichzelf open. Ik heb mijn job opgezegd op de redactie waar ik al meer dan vijf jaar werk. De structuur die mij lange tijd als gegoten had gezeten, voelde steeds beknelder aan. Was hij gekrompen? Was ik gegroeid?Beide. Het zal de … Lees verder Openbarsten
Hardnekkige melodietjes 