Sommige dingen kun je niet forceren Ik zie hoe mijn man, tot aan zijn borst in het water, rozenblaadjes uit het zwembad vist, afgewaaid van de uitgebloeide rozen in de tuin van mijn ouders hier in Frankrijk. Hij wil ze op de kant gooien, met een beweging die doet denken aan hoe je een bal gooit: gericht, met kracht. De rozenblaadjes raken niet verder dan … Lees verder Werelden die uitgebloeid zijn
Sinds begin vorig jaar heb ik het gevoel dat ik in een slechte rampenfilm terecht gekomen ben. Een reeks bosbranden die zo hels zijn dat de hemel er wekenlang zelf van in brand lijkt te staan (Australië, januari 2020). Een virusuitbraak die de hele wereld lamlegt (C**, maart 2020 – heden). Een kurkdroge lente en ongewoon hete zomer bij ons, die op andere plaatsen leidde … Lees verder Niet erboven, maar er middenin
Er is iets aandoenlijks aan de trosjes lijsterbes die rijpen op mijn terras. Een maand geleden waren ze even groen als de bladeren, en tegen het najaar zullen ze een warm, diep oranjerood zijn. Nu zitten ze dus ergens daar tussenin, zacht oranje met nog sporen van groen. En om een of andere reden word ik daar heel erg gelukkig van. Er is een schoonheid … Lees verder Rijpend
De wereld is uit de startblokken geschoten en ik sta erop te kijken. Het tempo ligt mij niet, en ik heb zelf weinig concrete plannen of handvaten om naartoe te werken. Het resultaat is vormeloosheid en mist in mijn hoofd. Ja, natuurlijk heb ik twee boeken te schrijven en wacht er in september een klas Schrijven in de academie op mij (met hopelijk veel fijne … Lees verder De grot
Hardnekkige melodietjes 