Iedereen die ooit aan een ziekbed heeft gezeten, weet hoe het voelt: langzaam afscheid nemen. Niet willen dat het voorbij is. Bidden dat het eindelijk mag eindigen. In de tegenstrijdigheid en de intensiteit van beide gevoelens ligt een bijzonder spanningsveld. Pijnlijk. Kostbaar. Levend, zoals alleen leven in het moment dat kan zijn. Mijn leven is goddank geen ziekbed, het mijne noch dat van iemand die … Lees verder Langzaam afscheid
Tara Mohr, een van de mooie wijze vrouwen wiens werk ik las en die ik een paar jaar geleden een uur lang kon spreken voor een interview (dat Engelse gesprek lees je trouwens hier), zei ooit: We are the transition team. Vrouwenrechten gaan niet op een paar decennia in orde zijn, zei Mohr, daarvoor is de erfenis van het patriarchale systeem en het mannelijk geörienteerd … Lees verder Het overgangsteam
Het vraagt geen meesterschap om aan te raken, alleen handen met open palmen, vingers die geen vragen stellen. En huid, aanwezig,onbedekt. Honger hebben we. Naar de ander. Naar onszelf, daar tegenaan. Wie kwamen en weer gingen, dragen we mee.Met gesloten ogen staan we de spiegel toe om bij ons in te breken.We scheppen onszelf naar de blik van wie ons liefheeft en willen daarop ook … Lees verder ZAAILING #53 – Huidhonger
Voor lezers die hier per Google heen surften en een blog verwachtten over ‘je lichaam is mooi zoals het is’, sorry! Dát soort gewicht bedoel ik niet. Volgers van deze blog weten sowieso dat ze dat soort stukjes hier niet zullen aantreffen. (Hoewel ik wél vind dat elk lichaam mooi is zoals het is, op voorwaarde dat de eigenaar ervan het liefdevol verzorgt en het … Lees verder De relativiteit van gewicht
Dat de wereld verandert.En hoe. Ze zeggen dat je liefde voelt voor je kinderen. Dat is ook zo.Maar de emotie is maar het topje van de ijsberg. We noemen het liefde omdat het ons hart meesleurt, en omdat we het niet gewend zijn over onszelf te denken in termen van dierlijk instinct. Nochtans is dat wat ik het eerste voelde, kort na de geboorte al. … Lees verder Een decennium
waar ik heenga – geen ideezelfs van een pad geen spoorik vlieg blind de enige frequentie die teltis die waarop ik hier en nuteken van leven ontvang vertrouw ik op de schemeringen haar regenboogsluiervan stervend licht omhels de oneffenheideven innig als de schoonheid kijk zwijgend hoe het blad eerstzwelt dan verwelkt en laat het opgaan in het ogenblikdat ik ben Lees verder Het ogenblik dat ik ben
Jij kent de kunst van het onderduiken: verdwijnen voor de vijandige wereldin een onderdompeling. Je neemt een duik in de buik van andermans beeld. Kijken is peilen. Voelen is vinden. Je licht de lijnen uit hun kader en houdt je schuil in de contouren. Je zuigt je vol aan het late middaglicht als was het nectar. Je zult wachten tot het allerlaatst om weer naar … Lees verder ZAAILING #52 – Onderduiken
Voor de literaire podcast Boeken Toe mocht ik als gastredacteur op pad voor een bijzondere opdracht: een diepte-interview met een boekenmaker van mijn keuze. Die keuze was snel gemaakt. Op een gure februaridag spoorde ik naar Amsterdam voor een gesprek met Marit Törnqvist. Over dertig jaar kinderboeken maken, over Astrid Lindgren, Nederland en Zweden. En over de bijzondere betrokkenheid bij kinderen hier én van de … Lees verder Tussen donker en licht: Marit Törnqvist
Wat een kantelpunt.Het scherp van de snee, de top van de bergpas waar de wind van alle kanten giert. Gewoon rechtop staan, in evenwicht blijven, is al een uitdaging. Ik heb net een paar dagen verlof genomen en hoefde daardoor voor een iets langere periode niet naar Brussel, naar de redactie van het blad waarvoor ik nog een paar maanden werk. Ook al zit ik … Lees verder Het scherp van de snee
Hardnekkige melodietjes 