Een (niet zó?) gewone jeugd…
Een wisselkind.
Zo noemden ze in lang vervlogen tijden het elfenkind dat bij gewone mensen in de wieg werd gelegd ter compensatie van de diefstal van hun eigen mensenbaby. En zo voelde ik mij ook. Of een weeskind, geadopteerd door liefhebbende ouders maar nooit echt thuis.
Ik begreep indertijd niet waar dat gevoel vandaan kwam (en mijn arme ouders nog minder) maar vandaag snap ik het beter: ik ben een Wandelaar tussen Werelden. Als je niet weet wat dat is, noem mij dan maar schrijfster, of dromer van woorden. Mijn thuis is het netwerk van wegen tussen de weefsels van de werkelijkheid.
Mijn jeugd was gelukkig, maar mijn voeten raakten nauwelijks de grond. En dat mag je letterlijk nemen: ik heb jaren op de tippen van mijn tenen gelopen, als een halve balletdanser. Met dansen had dat niets te maken want ik was een eersteklas hark en verafschuwde rokjes. Een boekenkind was ik, een verhalenkind, een zwervend (en zwevend) kind. Ik glipte van de ene wereld in de andere, leerde dat er hele universa bestonden binnenin mijzelf en daarbuiten en ontdekte plaatsen waar ik veel liever ronddwaalde dan in de zogenaamd échte wereld. Zo gauw ik een pen kon vasthouden, ging ik sommige daarvan ook opschrijven en tekenen.
Over schrijver zijn
Hoe word je schrijver, vragen mensen mij soms. Zo, dus. Woorden zijn mijn manier om gestalte te geven aan wat ik zie, hoor en voel. Woorden zijn mijn vak, mijn talent en mijn kracht. Ik probeer ze zo helder mogelijk te gebruiken. Want alles wat we doen, heeft invloed op de wereld om ons heen. Elk draadje van ons web is verbonden met anderen. Het grootste geschenk, de diepste verantwoordelijkheid.
Schrijven is een eenzame roeping en ik ben geen groepsbeest. Maar goed omringd ben ik wel, en altijd geweest. Als kind door een liefhebbende familie, als volwassen vrouw door een fijn gezin. De wegen van de Wandelaar zijn vaak eenzaam, en precies daarom koester ik de vrienden die het leven mij heeft gebracht, de zoekers en zieners en dwalers die mijn hart beroeren en die elk op hun manier hun eigen paden trekken. Zij zijn collega’s, klankborden, toetsstenen en in één geval ook vaste en dierbare compagnon de route.
We lichten elkaar bij op onze tocht.
Over zaaien en uitbroeden
Ik heb lang gedacht dat ik een literaire schrijver moest zijn om serieus genomen te worden en het juiste publiek te bereiken. Maar dat klopt niet. Ik ben een spiritueel mens met een literaire opleiding en een talent voor taal. Net als de Slang die mij al bijna mijn hele leven vergezelt, pel ik laagjes af, zoek ik naar de diepere gronden, help ik transformeren en begrijpen. Mijn werk staat in het teken van thuiskomen, in de wereld en in onszelf.
Ik ben gefascineerd door snijvlakken en weerspiegelingen: tussen ‘ik’ en ‘de ander’, tussen werkelijkheid en fantasie, tussen kindertijd en volwassenheid. Ik schrijf fictie (boeken) en non-fictie (blogs, artikels) voor kinderen en volwassenen. Ik zaai Zaalingen en broed dromen uit. Ik luister naar de boodschappen in de natuur en maak beelden die datgene vertellen wat geen woorden verdraagt. Ik leer anderen hoe ze beter kunnen leren luisteren naar het lied in hun hart. Omdat de wereld een mooiere plek wordt als we elk op onze eigen manier een gelukkiger versie van onszelf mogen zijn.
Ik zoek altijd naar de diepere stroom, want dat is waar het hart van het universum klopt.
Kort
Kirstine Coleta Albert Vanlierde
° 8 november 1977, Gent
studeerde Germaanse Talen, Universiteit Gent
woont in Hamme (Oost-Vlaanderen)
getrouwd, twee plus-zonen, één eigen zoon
werkt als schrijver, redacteur, beeldenmaker, lesgever
Boeken:
* Als een Spiegel (2004)
* Geheugen van Steen (2005)
* Sequoia (2010)
* Yuma (2012)
* STROOM (2018)
* De serres van Mendel (2019)
* De wortels van de wereld (2020)
* De oceaan van Mare (2022)
Je vindt mij op Facebook en Instagram.
Wil je dieper? Ik neem je graag mee op mijn persoonlijke magische pad: Bezield Leven (FB) en/of bezieldlevensoulhome (IG).
Hardnekkige melodietjes 