Ze willen de wereld in, de zaailingen, als gretige, ongeduldige kinderen. We geven gehoor aan wat ze ons toefluisteren, en we leiden ze, liefdevol, op het ritme van licht en duister. Want leven is een onophoudelijke oefening in omarmen wat afgeworpen werd. ZAAILING #2 Ca c’est la vie Wat ervoor komt De stilte die we nauwelijks verdragen een chanson op het foute moment Dankbaar zijn … Lees verder Ca c’est la vie
Ik hoor je stem, maar ik kan je niet zien. Je woorden zijn te fel om naar te kijken. Hou mij bij de hand, omfloers het licht, scherm mij af. Ik zal je niet vragen om de dingen mooier voor te stellen dan ze zijn. Er is geen plaats voor leugens in dit clair-obscur dat ons teder, genadeloos, lijn per lijn uittekent. Hoe nietig de … Lees verder Komorebi
voor Jurgen Walschot We troffen elkaar op het plein voor het station, gedreven door de nood om elkaar te herkennen. Jij droeg een schilderij onder je arm, ik had mijn hoop en mijn angst onder mijn jas. We keken toe hoe de wind de wolkpluimen langs de hemel joeg. De glazen gezichten van de flatgebouwen waren spiegels van zilver en blauw, waarvoor gehaaste reizigers … Lees verder Bladgoud
What can I tell you about the choices we make? I chose this story above all others because it’s a story I’m struggling to end. Here we are, with all the pieces in place and the final moment waiting. I reach this moment, not once, many times, have been reaching it all my life, it seems, and I find there is no resolution. I want … Lees verder Het verhaal, opnieuw en opnieuw
Hardnekkige melodietjes 