Sticky berichten
Bezield Leven: een platform voor spirituele verbinding
Oké, dit is dus mega spannend… Ik heb geen eigen Facebookpagina als schrijfster, dat voelde nooit nodig. Ik had deze blog, en mijn dagelijks leven en mijn werk hebben altijd al de neiging gehad om door elkaar heen te lopen. Als ik ooit zo’n pagina zou maken, dan moest ze een werkelijke meerwaarde hebben. En die is er nu. Bij deze boven de doopvont: de … Lees verder Bezield Leven: een platform voor spirituele verbinding
Een nieuwe ruimte
Soms verlang je naar iets. Al heel lang zelfs, misschien. En dan komt het moment waarop je het plotseling binnen handbereik hebt. Zet je dan de stap? Ik dacht altijd van wel. Maar toen liep ik aan tegen iets heel interessants. Deze zomer staat er met ons gezin een reis op het programma waar ik naar uitkijk maar die om verschillende redenen ook best wel … Lees verder Een nieuwe ruimte
Zomerzonnewende en de tijd van verzet
Omdat we deze week wel een beetje méér konden gebruiken dan een simpele #kaartvandeweek… Het is een onwaarschijnlijk mooie en krachtige legging geworden. Ik deel ze hier graag. Lees verder Zomerzonnewende en de tijd van verzet
Laat de monsters waar ze thuishoren
Je kunt niet schrijven over verliefdheid als je middenin een crush zit, zeggen ze. Net zoals je niet kunt schrijven over dronkenschap als je een stuk in je kraag hebt. De woorden om de ervaring weer te geven, komen pas achteraf, als de emotie bekoeld is en de ervaring verwerkt, als je hoofd genoeg helderheid heeft om de juiste woorden te vinden. Dat klopt echt … Lees verder Laat de monsters waar ze thuishoren
Verwerking als eenrichtingsverkeer
Het is de laatste tijd redelijk stil hier. Dat komt door iets ongemakkelijks. Ik heb deze blog altijd gebruikt als een vorm van luidop nadenken en delen van waar ik mee bezig was: een inkijkje in vaak heel persoonlijke processen die dan telkens ook weer universeel bleken want herkenbaar voor veel mensen, een echo van hun eigen gevoelens en gedachten. Woorden geven daaraan en zo … Lees verder Verwerking als eenrichtingsverkeer
Zaailing #107 – Eerst is er alleen maar blauw
Voorpublicatie Robin staat op het kiezelstrand in de grootste en meest uitgestrekte koepel van het hele serrecomplex. Voor hem strekt zich de zee uit. Hij trilt van kop tot teen en hij heeft zijn ogen stijf dicht. Dit zou niet zo moeilijk mogen zijn. Hij ademt diep in en uit. En nog een keer. En nog eens. Hij blijft trillen maar opent zijn ogen. Eerst … Lees verder Zaailing #107 – Eerst is er alleen maar blauw
Je eigen ruimte bewonen
Grenzen 2.0 – Zichtbaarheid Het onderwerp ‘grenzen’ houdt me al een tijdje bezig. Ik dacht altijd van mezelf dat ik de mijne vrij goed kende en ze ook goed kon aangeven, maar ik ben er nog volop over aan het bijleren. Eerder postte ik een filmpje waarin ik het had over één bepaald facet van grenzen, namelijk dat we ze soms pas aanvoelen als we … Lees verder Je eigen ruimte bewonen
Dierbaar
De kleine dingen. Daar zitten de grote momenten van het leven in verscholen. De fietsspullen van je man te drogen hangen en beseffen dat je ze na het opplooien niet op een stapeltje zult leggen voor hem om in de kast te steken, maar dat je ze zelf in de kast zult leggen. Want hij is vanmiddag vertrokken voor een paar dagen, met collega’s en … Lees verder Dierbaar
Zaailing #106 – Het verhaal dat jou schrijft
Ze zeggen dat je kunt verdrinken in verhalen. Ik stel me liever voor dat je je erin laat zakken als in een warm, nachtblauw bad, een poel met rotsige randen die je aan het zicht onttrekken en keien, zacht van het wier, die wegrollen onder je voeten bij elke stap dieper. Zilver op indigo glinstert het maanlicht op het water. De poel is van inkt … Lees verder Zaailing #106 – Het verhaal dat jou schrijft
Iemands moeder, iemands dochter, iemands vrouw
“Wie ben jij eigenlijk? Als je niet iemands moeder, iemands dochter of iemands vrouw bent? Wie ben jij zélf?” Het is een van de hardste dingen die ik mijn moeder ooit naar het hoofd geslingerd heb. Ik weet niet meer of het gebeurde op een Moederdag, maar het zal er niet ver vanaf gezeten hebben. Ik was pakweg twintig jaar en ik zat vol frustraties … Lees verder Iemands moeder, iemands dochter, iemands vrouw
Door de barsten schijnt het licht
De afgelopen maanden hadden iets van een geboortekanaal. Geen idee waar de druk vandaan kwam die in golven op mij inwerkte, maar heftig was het wel. Heftig, en duister. Met stemmingswisselingen, momenten van grote schoonheid en kracht, dagen van totale emotionele uitputting zonder bodem. De wereld die onophoudelijk bleef schuiven, veranderen, inbeuken. Vragen bij alles, inclusief mezelf. Nee, ik was niet opeens in een depressie … Lees verder Door de barsten schijnt het licht
Hardnekkige melodietjes 