De psychologie van motoren en autogordels
Ik heb niet veel zin om het huis te verlaten. Maar de zon schijnt en er is een toffe activiteit waar ik een tijdje geleden enthousiast over was. En ik wil er naartoe. Of daar herinner ik mezelf toch aan. Dus ik verplicht mezelf de voordeur uit te stappen. De buitenlucht voelt prettig. Het geurt al naar herfst. Ik kruip achter het stuur van mijn … Lees verder De psychologie van motoren en autogordels
ZAAILING #87 – Teufelsschlucht
De omhelzing van de duivel Het regent en het bos roept. Ga. Ga peilloos verdwalen. Alles wat je meebrengt naar het bos, inclusief jezelf, kan ontbinden. Daarvoor is het ook bedoeld. Emoties zijn herfstbladeren. Herinneringen zijn humus. Lang voor je lichaam zich uitstrekt om deel te worden van de bodem, ben je al ontelbare keren verzonken en vergaan. Alles wat leeft, teert op iets wat … Lees verder ZAAILING #87 – Teufelsschlucht
Als boeken pijn doen
Ik lees Siri Hustvedts Memories from the future. Het is een van de zeldzame fictieboeken die ik de laatste tijd in handen heb. Ik geniet van de vloeiendheid van haar proza, de beelden die ze schetst, de manier waarop mensen, hun manieren en gevoelens overvloeien in het rijke en rauwe decor van New York. Ik apprecieer haar ritmes, haar associaties, de psychologische diepgang van haar … Lees verder Als boeken pijn doen
Het Grote Loslaten
Ik heb een nieuw boek uit, dat wist u vast al. De Wortels van de Wereld is van de persen gerold, het is piekfijn in orde en het is verkrijgbaar in elke boekhandel. Dus komt er… geen boekvoorstelling. Ah nee, het corona-effect: de angst voor besmettingen, en de onmogelijkheid om wat dan ook te organiseren dat naar cultuur en gezelligheid ruikt waar meer dan drie … Lees verder Het Grote Loslaten
Je gewassen eronder ploegen
Soms komt er vanzelf een zinnetje in mijn hoofd zitten. Een frase uit een liedje, of een zin uit een boek. Het kan jaren geleden zijn dat ik het voor het laatst zag of hoorde, maar plots dringt het zich op. En het blijkt bijna altijd relevant voor een kwestie waar ik op dat moment mee bezig ben. Een zin die zich de laatste tijd … Lees verder Je gewassen eronder ploegen
Jardin clos
Een visioen * een sprookje * een bestemming Er was eens een meisje dat in een zeepbel leefde. Ze droomde met haar ogen open, ze liep op de tippen van haar tenen door de wereld. Op zeker moment werd ze te groot voor haar bubbel. Toen die knapte, had ze het een tijdje moeilijk. De wereld daarbuiten was groot en woelig, koud en druk. Het … Lees verder Jardin clos
De ligstoeltoestand
Ik kreeg niets gedaan deze vakantie. Is dat niet waar vakanties voor dienen, hoor ik u denken. Om achterover te liggen in een strandstoel en niets gedaan te krijgen? Meestal wel, inderdaad. Het was ook lang zo voor mij. De openingspassage van Anne Morrow Lindberghs Gift from the sea beschrijft bijzonder treffend het gevoel dat ik als adolescent en later als volwassene vaak had als … Lees verder De ligstoeltoestand
Stenen verleggen in de hoop op een pad
In het midden van een verlaten plein staat een fontein, een vreemde, elegante constructie. Verlangend kijkt Reya naar de carrousel van waterstralen, ze tuurt in het diepe, donkere bassin. De bodem is maar met moeite zichtbaar. Ze aarzelt even, maakt dan een kommetje van haar handen en zet het aan haar lippen. Het water is ijskoud en lekker. Haar vingertoppen tintelen. Druppels ontsnappen tussen haar … Lees verder Stenen verleggen in de hoop op een pad
Het grote afscheid
Breuklijnen, een verlopen visum en een cadeautje Ik sta al aan de auto met het pannetje als ik me bedenk. Ik keer op mijn stappen terug. Ik kan het niet helpen, maar dit voelt als de zomer van het Grote Afscheid. Het verleden is een land waar we plots niet meer naar terug kunnen. Ons visum ervoor is definitief verlopen en de enige manier waarop … Lees verder Het grote afscheid
Het enige spoor dat ik kan lezen
Soms vrees ik dat ik verveel. Toen ik een jaar of vijf geleden in ernst begon met deze blog, wilde ik er mijzelf als schrijver een beetje meer mee in de kijker zetten. Ik wilde er vooral artikels op publiceren die ik schreef voor het magazine waarbij ik toen in dienst was. Professioneel degelijke stukken. Bespiegelingen over de toestand van de samenleving, mijn onderbouwde opinie … Lees verder Het enige spoor dat ik kan lezen
