De oude verhalen zijn doodmoe
Wanneer komt het moment dat we op de knieën zakken en toegeven dat dit geen strijd is die we moeten winnen, dat het zelfs geen strijd is die we gaan verliezen, ook al hoort er diep verdriet bij, maar dat dit gewoon de definitie is van wat het is om te leven op deze planeet? Dat schreef ik een jaar geleden al, over onze aanpak … Lees verder De oude verhalen zijn doodmoe
Nieuwe winterwenskaarten!
Ook dit jaar geven we Winterwenskaarten uit. We hernemen de zeer gewaardeerde reeks van een paar jaar terug, ‘De perfecte plek’, aangevuld met een vierde deel, met een gloednieuw beeld en een hoopvolle wens voor een wereld waarin letterlijk en figuurlijk een nieuwe dag mag aanbreken. Prijs:8 euro/reeks (= 4 verschillende kaarten, worden niet afzonderlijk verkocht)plus verzendkosten indien van toepassing Bestelling en betaling via mail … Lees verder Nieuwe winterwenskaarten!
Herfsten
Mijn lichaam is gaan herfsten. Ik wil er een werkwoord van maken, van dit seizoen. Naarmate de kleuren minder uitbundig worden en het diepe grijs het overneemt, verandert er iets bij mij. Ik beweeg me wat trager, heb minder zin om fysiek actief te zijn, ben sneller moe. Ik beweeg mee met de kilte en het donker. Dat is best prettig. Als je jezelf dat … Lees verder Herfsten
Opvlammen
als we nu eens naar de wereld keken en onszelf daarin op een waardige plaats niet de megalomane nachtmerrie die we nog altijd verwarren met groei als we nu eens herfstbladeren opvingen tussen onze vochtige vingers vruchteloos de seconden koesterden van wat op weg is naar de grond als we begrepen dat leven een ogenblik is van opvlammen en weer wegzakken van bloeien en geven … Lees verder Opvlammen
De hartslag in je buik
Ik ben twintig jaar oud en ik sta op het terras van het appartementje in Spanje waar ik al jaren de zomers doorbreng. De tranen stromen over mijn wangen, ik heb juist ruzie gehad met mijn gezinsleden. Banale aanleiding, diepe emoties en een overgevoelig meisje met veel te dunne wandjes dat de kamer uit stormt.Ik hoor hoe iemand de rammelende houten schuifdeur achter me opent … Lees verder De hartslag in je buik
Zaailing #99 – De sfinx
Met de rijrichting mee is de meest effectieve manierom iets achter te laten. Je vraagt je af waar zijvan droomt. De sfinx zwijgt. Hoogstens glimlacht ze,een mondhoek die de stilte verder ongemoeid laat. Langs haar heen stroomt een verhaal maar de essentieis niet scherp te krijgen. Stond er een kind op het perronwaar zij vertrok? Lag er nog een man tussen de lakenstoen ze zacht … Lees verder Zaailing #99 – De sfinx
Een mooi begin
‘Over tien jaar ben ik ook 65, hoor’, zei een vriendin een beetje geschrokken toen ik in een gesprek naar aanleiding van mijn vorige blog vlakaf stelde dat we als samenleving eens goed moeten beginnen nadenken over hoe krampachtig we mensen in leven willen houden. En dan? dacht ik. Het is niet omdat ik tien jaar jonger ben dan jij dat ik morgen niet van … Lees verder Een mooi begin
De tragiek van het zwaktebod
Beste beleidsmakers, Met de recent genomen maatregelen doet u de complotdenkers een onschatbaar cadeau. Ik twijfel niet aan uw goede bedoelingen, ook nu niet. Dat maakt mij in de ogen van velen ongetwijfeld naïef. Maar ik ben ervan overtuigd dat slechte beslissingen bijna altijd genomen worden door gewone mensen met goede bedoelingen. Daarom zie ik in het vergevorderd invoeren van het Covid-Safe Ticket en het … Lees verder De tragiek van het zwaktebod
De blauwe pillen zijn op
Ik ben weer thuis, maar het voelt nog niet helemaal zo. Iets in mij is gefragmenteerd, ontworteld. Veel heeft te maken met de woelige toestand van de wereld. Ik snak naar de rust van mijn werkkamer, van een soort lockdownachtig isolement zelfs. Ik heb geen boodschap aan de overload aan activiteiten, vragen en aanbiedingen die mijn kant op komen. De vaardigheid om nee te zeggen … Lees verder De blauwe pillen zijn op
Ouder en wijzer
Deze zomer, geconfronteerd met de manier waarop de tijd voor mijn ouders in mijn afwezigheid niet had stilgestaan, schreef ik over de kwetsbaarheid van het leven. Ik had een voorgevoel van breekbaarheid. Intussen ben ik veel sneller terug in Frankrijk dan ik toen had gedacht – of gewild. Mijn vader heeft een heupoperatie ondergaan en extra ondersteuning ter plaatse is nodig. Ziedaar mijn voorgevoel in … Lees verder Ouder en wijzer
Hardnekkige melodietjes 