Een cirkelgedicht in twee richtingen We rijzen op uit donker water en aan de monding van de maan stromen we berustend over. Wat ons verankert, is onvast: witte gaten in donkere hemels smeltend in stralen, hongerig van mond. Hoe anders zijn wij soms, rafelend op de getijden, hoe moeilijk verstaanbaar voor elkaar. Wij kennen elkaar wassend en krimpend, boren naar de bodem en leggen ons … Lees verder Zaailing #108 – De monding van de maan
Voorpublicatie Robin staat op het kiezelstrand in de grootste en meest uitgestrekte koepel van het hele serrecomplex. Voor hem strekt zich de zee uit. Hij trilt van kop tot teen en hij heeft zijn ogen stijf dicht. Dit zou niet zo moeilijk mogen zijn. Hij ademt diep in en uit. En nog een keer. En nog eens. Hij blijft trillen maar opent zijn ogen. Eerst … Lees verder Zaailing #107 – Eerst is er alleen maar blauw
Ze zeggen dat je kunt verdrinken in verhalen. Ik stel me liever voor dat je je erin laat zakken als in een warm, nachtblauw bad, een poel met rotsige randen die je aan het zicht onttrekken en keien, zacht van het wier, die wegrollen onder je voeten bij elke stap dieper. Zilver op indigo glinstert het maanlicht op het water. De poel is van inkt … Lees verder Zaailing #106 – Het verhaal dat jou schrijft
We hebben het allemaal gedaan, in zoveel verschillende poses naar onszelf gestaard; de spiegels ontweken om in breekbaarheid verbindingen te slaan We hebben gesproken met elke stem die we hadden, erop vertrouwd dat minstens een ervan ons zou vatten als we het zelf niet konden en elke echo kwam met een licht verschillend silhouet We hebben het allemaal gedaan – het uitgeputte ineenzinken, het hoopvolle … Lees verder Zaailing #105 – We zijn het allemaal geweest
Hoe hard ik het ook geprobeerd heb om niet op mijn stappen terug te keren, je achter te laten, je te verlaten, om niet opnieuw die drempel over te stappen, mijn ogen hard dicht te knijpen en je voorgoed te vergeten, je bleef mijn aandacht maar opeisen. Ik leek wel gehypnotiseerd: het bleef mijn nest waar ik telkens weer naar keerde, maar het voelde als … Lees verder Zaailing #104 – Durven kijken kunnen zien
Als de schemering intreedt, trekt hij zijn wandelschoenen aan en verlaat zijn hol, net als de nachtdieren. De ondergaande zon buigt richting einder en hij volgt haar, in de vage hoop dat ze hem over de streep kan trekken die hemel en heuvelglooiing scheidt. Is dat waarom mensen een hond nemen, als excuus voor dit soort wandelingen? Hij heeft alleen een onrust die ontwaakt met … Lees verder ZAAILING #103 – Zichtbaar
Soms kun je maar beter van de wereld verdwijnen. Ik kan dat makkelijk. Ik hoef mijn aandacht maar naar binnen te richten om langs ijsvlaktes te dwalen waar de ijzige wind elk geluid van nijdige stemmen overstemt. De sneeuwstorm in mijn hoofd is er altijd. Ik ken ze te goed intussen, die stemmen. Ik weet wat ze fluisteren en schreeuwen, ik hoor hoe ze sneren … Lees verder Zaailing #102 – Schuim en sterren
Ik kras de scherven van ons verhaal in een verleden venster, zoekend naar een klank die ik herken. Na wortel, tak en stam kwam vallen en vergaan. Nu perst het leven ons samen, fossiele verstarring kreunend onder druk. Diamant zijn vraagt intens veel tijd. De winter sluipt op wollen voeten de kamer in en likt de laatste restjes warmte van de ramen. Wat denk je, … Lees verder Zaailing #101 – Diamant
Een ode aan vijf jaar gedeelde magie jij was de engel die zijn veren verborgen hield ik zocht in de bossen naar de ziel van een beest van zaadje tot zandkorrel stroomden wij mee met het verhaal, tastten kwetsbaarheid af, deelden luchtruim, bevruchtten, bevroren, verdwenen in vlammen, keken bij valavond recht in de zon we strooiden sporen van schoonheid door nachtelijk laagland en schikten nesten … Lees verder ZAAILING #100 – Vleugels
Met de rijrichting mee is de meest effectieve manierom iets achter te laten. Je vraagt je af waar zijvan droomt. De sfinx zwijgt. Hoogstens glimlacht ze,een mondhoek die de stilte verder ongemoeid laat. Langs haar heen stroomt een verhaal maar de essentieis niet scherp te krijgen. Stond er een kind op het perronwaar zij vertrok? Lag er nog een man tussen de lakenstoen ze zacht … Lees verder Zaailing #99 – De sfinx
Hardnekkige melodietjes 