Eclips Zo zal het altijd weer gaan: zonnen die gaten branden in de hemel, de maan die morst met inkt en de nacht kleurt zwart. In een kromming van rots lost de slang huid, hart en herinnering. Aan de wind om de sporen te lezen van een leven dat leert bodemloos te zijn. Wij zijn de herinnering aan later. Schrijf mij een opening waarlangs hoop … Lees verder Zaailing #113 – De herinnering aan later
Het was een oud project van Jurgen, dat ooit een eerste vonk van gedeelde interesse tussen ons liet ontvlammen, ergens aan een zwembad in Zuid-Frankrijk: een ter zijde geschoven beeldverhaal over eksters die een nest bouwden boven een kapotgeschoten landschap, aan het front van WO I. Het werd nooit een boek, maar de liefde bleef. Voor de eksters, voor de beelden, voor de koppige drang … Lees verder Zaailing #112 – Nest
Ooit was jij een vonk. Ik bedacht je, of ik vond je, in het duister waarin eenzaamheid niet bestond omdat ze nog geen naam had. Met vonken is het opletten geblazen, dat wist ik. Ze zijn grillig en vluchtig, eventjes betoverend maar zo voorbij. Ze lichten op in je handpalm maar je kunt ze niet vasthouden. Niet jij. Je was een verhaal dat verteld wilde … Lees verder Zaailing #111 – Vlam
Ze wordt wakker in de schemering voor zonsopgang, en weet meteen waar ze is. Seth ligt met zijn rug naar haar toe. Een paar rode lokken likken zijn nek en de ronding van zijn schouder. Ze heeft nog nooit zo dicht bij een man gelegen die zo ver bij haar vandaan is. Klotsend de trage golven, heen en weer over het landschap van de tijd. … Lees verder Zaailing #110 – Het enige wat ons overblijft
jij telt de resten van wat aan land spoelt dromen, schelpen, draden van wier leven vergruizeld tot glinsteringen met de blote hand raap ik beloftes kringen die uitdeinen in water schuim toe aan een nieuwe melodie we vernauwen ons tot wat ons bekoort ten koste van het onbekende maar misschien mag iemand jou vasthouden glip je niet langer als zand tussen vingers was je niet … Lees verder Zaailing #109 – Wat aan land spoelt
Een cirkelgedicht in twee richtingen We rijzen op uit donker water en aan de monding van de maan stromen we berustend over. Wat ons verankert, is onvast: witte gaten in donkere hemels smeltend in stralen, hongerig van mond. Hoe anders zijn wij soms, rafelend op de getijden, hoe moeilijk verstaanbaar voor elkaar. Wij kennen elkaar wassend en krimpend, boren naar de bodem en leggen ons … Lees verder Zaailing #108 – De monding van de maan
Voorpublicatie Robin staat op het kiezelstrand in de grootste en meest uitgestrekte koepel van het hele serrecomplex. Voor hem strekt zich de zee uit. Hij trilt van kop tot teen en hij heeft zijn ogen stijf dicht. Dit zou niet zo moeilijk mogen zijn. Hij ademt diep in en uit. En nog een keer. En nog eens. Hij blijft trillen maar opent zijn ogen. Eerst … Lees verder Zaailing #107 – Eerst is er alleen maar blauw
Ze zeggen dat je kunt verdrinken in verhalen. Ik stel me liever voor dat je je erin laat zakken als in een warm, nachtblauw bad, een poel met rotsige randen die je aan het zicht onttrekken en keien, zacht van het wier, die wegrollen onder je voeten bij elke stap dieper. Zilver op indigo glinstert het maanlicht op het water. De poel is van inkt … Lees verder Zaailing #106 – Het verhaal dat jou schrijft
We hebben het allemaal gedaan, in zoveel verschillende poses naar onszelf gestaard; de spiegels ontweken om in breekbaarheid verbindingen te slaan We hebben gesproken met elke stem die we hadden, erop vertrouwd dat minstens een ervan ons zou vatten als we het zelf niet konden en elke echo kwam met een licht verschillend silhouet We hebben het allemaal gedaan – het uitgeputte ineenzinken, het hoopvolle … Lees verder Zaailing #105 – We zijn het allemaal geweest
Hoe hard ik het ook geprobeerd heb om niet op mijn stappen terug te keren, je achter te laten, je te verlaten, om niet opnieuw die drempel over te stappen, mijn ogen hard dicht te knijpen en je voorgoed te vergeten, je bleef mijn aandacht maar opeisen. Ik leek wel gehypnotiseerd: het bleef mijn nest waar ik telkens weer naar keerde, maar het voelde als … Lees verder Zaailing #104 – Durven kijken kunnen zien
Hardnekkige melodietjes 