We slaan het blad van zoveel dagen om. De herinneringen, dierbaar en voldragen, mogen langzaam vervagen tot schimmen in zwart-wit, gestolde silhouetten in de ochtendnevel die we achter ons laten.
De zon kondigt zich aan met
lichtlijnen langs de horizon. Het natte gras prikt onder onze voeten. Alles is
scherp en helder op een ochtend als deze. Het is alsof de bodem zelf dampt en
ademt, zich loswoelt onder de roep van merel, vink en spreeuw.
Wat zich voor ons uitstrekt, bergt de belofte aan warmere dagen. We snuiven de kruidige lucht en voelen onze longen vollopen met iets wat wil uitbotten. Zonlicht priemt tussen de takken door. Als we de ogen sluiten, krijgt alles wat we liefhebben vanzelf meer gloed.
(c) Jurgen Walschot
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
De tijd reist zelden in een rechte lijn en op het snijpunt duik ik de diepte in, nietsvermoedend, precies daar waar jouw blik in herinnering blijft haperen. Zo gelaagd is dus de werkelijkheid waarin zelfs licht
een vorm van verleden is. Gelukkig kun je de weg niet verliezen in een uitdijend heelal als elke winding steeds teruggaat op een kern. We vertellen elkaar dezelfde dierbare illusie
en noemen dat bij gebrek aan beter het verhaal. Oude fouten laten zich echter niet zomaar duiden doorheen de lijnen, noch jeugdzonden of pogingen tot maskeren van verlangen. Ik zie slechts sporen,
met schijnbaar vaste hand getrokken, van wat zinderend vooraf ging. Woordeloos wentelen we eromheen en diepen geduldig ons bestaan spiraalsgewijs steeds breder uit.
Alle beelden hierboven zijn detailuitsneden uit één grote tekening. Nieuwsgierig naar het geheel? De definitieve versie van de prent zal verschijnen in ‘De serres van Mendel’ (Van Halewyck, september 2019). Voor de Zaailing mag je intussen hier een kijkje nemen.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Jij kent mij door en door. Dat zeg je. Terwijl ik naar je staar in verstomming en me nog net op tijd herinner dat ik beter mijn mond sluit. Hoezo, ik ken jou door en door?
Als je bedoelt dat wij geboren werden uit dezelfde ster die zich exploderend in de ruimte verspreidde dat wij tentakels waren aan één varenblad dat zich reikhalzend ontrolde in het zonlicht dat wij zij aan zij renden als de wolven of hoog tussen de takken nesten bouwden en jongen leerden vliegen dat wij vrienden zijn die elkaar leven na leven weer terugvinden en elkaars reflecties herkennen zonder daar ooit een spiegel voor nodig te hebben
ja, dan heb je gelijk en ken ik jou door en door.
Maar hier en nu terwijl je praat en lacht en verwacht dat ik door al je muren heen kan zien
vraag ik me vertwijfeld af of ik
jouw immense vertrouwen waard zal zijn.
Want op je schouders tors je meer gewicht dan ik mij herinner. En ik heb je niets beters te bieden dan mijn kwetsbaarheid, een vogeljong te fragiel voor deze genadeloze wereld van staal en glazen wanden. Wie zegt dat we niet gewoon dezelfde illusie delen, een kooi voor twee, verbonden en gescheiden door dezelfde tralies? Ik zoek de einder af naar antwoorden die niet komen.
Muren zijn minder solide dan ze
lijken, zeg je. En elke glazen wand kan een venster worden op de horizon.
De kleine vogel tussen mijn vingers slaat opgewonden met zijn vleugels. Ik zie licht ontsnappen uit zijn kooi, en ik herken de bron.
Zoals jij mij herkende, al die tijd.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Ze zeggen dat vogels holle botten hebben zodat ze licht genoeg zijn om te vliegen
Ik geloof dat het komt omdat wat hol is zich vanzelf leent tot loslaten
Wat is dat anders dan de wereld uitwuiven zonder omkijken wegvliegen en verdwijnen
Ik bewoon de plek waar ik groeide steeds minder Gestaag gaapt ze groter, de holte in mij
De wind mag komen, nog even en mijn botten zijn licht genoeg
om mij te dragen
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Het vraagt geen meesterschap om aan te raken, alleen handen met open palmen, vingers die geen vragen stellen. En huid, aanwezig, onbedekt.
Honger hebben we. Naar de ander. Naar onszelf, daar tegenaan.
Wie kwamen en weer gingen, dragen we mee. Met gesloten ogen staan we de spiegel toe om bij ons in te breken. We scheppen onszelf naar de blik van wie ons liefheeft en willen daarop ook gaan lijken.
Verlangens zijn altijd nietig in de knop. Verwaarloos ze en de meeste verwelken vanzelf. Maar sommige, gedijend op schraalheid, zullen woekeren met bladeren in monsterachtige proporties en wortels die ontsnappen aan de pot.
Honger is een vreemde metgezel, een vleesetende bloem die ons bezit. Ze slaat ons overboord, ook bij kalme zee. Zo zullen we op een dag misschien de kust bereiken en aan land gaan, zoals liefde zich laat aanspoelen – schelploos.
Hommage aan Paul Verhaeghe, Ilja Leonard Pfeijffer en Hans Faverey
Sommige Zaalingen ontstaan uit een interessant samenstromen van ideeën, dat een heel klein beetje meer uitleg vereist. Een visueel detail overgenomen uit een hommageprent over een Brusselse meester, een treffende schets die meteen het woord ‘huidhonger’ opriep, en de beslissing om de tekst óók een soort hommage te maken: aan een academicus en twee dichters voor wie ik grote bewondering heb. Wie vertrouwd is met hun werk, zal een en ander herkennen.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Jij kent de kunst van het onderduiken: verdwijnen voor de vijandige wereld in een onderdompeling. Je neemt een duik in de buik van andermans beeld.
Kijken is peilen. Voelen is vinden. Je licht de lijnen uit hun kader en houdt je schuil in de contouren. Je zuigt je vol aan het late middaglicht als was het nectar.
Je zult wachten tot het allerlaatst om weer naar boven te komen, want daar vrees je het leven (bol van verwachting) dat het niet nalaat jou te kneden naar zijn nood.
Wie ooit van dit verdrinken heeft geproefd, weet dat hoe dieper je durft opgaan in de schaduwen, hoe voller de dagen gegoten kunnen, en hoe tijdlozer jij wordt.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Ze loopt alsof ze bang is om de wereld pijn te doen, daar waar ze haar voeten zet. Vergeef me, zeggen haar zolen, dat ik er ben, dat ik nu eenmaal plaats inneem hier, dat ik me niet geheel onzichtbaar kan maken.
Is er iemand die ziet hoe ze, voorzichtig als een waadvogel, met één voet door een onzichtbaar wateroppervlak breekt? Waarom pakt niemand haar bij de schouders en zegt: kind, wees geen holte in de wereld.
Ademloos kijk ik toe hoe ze langzaam neerkomt, tast tot ze zeker is van haar grip op de bodem, en dan met pijnlijke elegantie wacht – – tot de rimpelingen stillen.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
We treffen elkaar op de trein in elk seizoen. Als je lang genoeg reist, weet je wie op welk moment zal opstappen. Er schuilt een bijzondere poëzie in hoe vreemden langzaam ontdooien tot gezichten die je eerst herkent, vervolgens ook toeknikt. Soms ontstaat er een gesprek, tussen onbekenden die verheugd zijn elkaar terug te vinden.
Onze band wordt bepaald en beperkt door de tijdelijkheid van
waar we ons bevinden. Wat eindig is, is altijd intenser. En wij zijn hier,
gloeiende spatjes licht in het duister van een reis met onbekende bestemming,
een menselijk schakelbord van knipperende verbindingen, kort en ongrijpbaar.
De trein rijdt een station binnen. We schorten het gesprek
op, nemen efficiënt afscheid. De vreemdelingen verlaten ons leven, wij
verdwijnen uit dat van hen. We laten geen sporen, we reiken elkaar geen houvast.
Wat oplicht tussen passanten, is per definitie van voorbijgaande aard.
Tussen ons niet meer dan een draad die blijft zinderen in de ruimte, een halve zin, een onafgemaakte gedachte. Maar klaar om weer op te pikken. Bij de volgende passage.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Soms komen we spoken tussen de lagen van ons eigen leven. Want de tijd reist zelden in rechte lijn, als een strak spoor dat ons veilig vervoert van verleden naar toekomst.
Gesteente plooit onder aanhoudende druk, muren verzakken, pleister vergeelt. Herinneringen waaien door de kieren en tochtgaten weer naar binnen. Ergens
klinkt een kinderstem, slaat een deur. Het licht draagt de geur van verbleekte beelden en vrieskou.
Ook wanneer we vooruitgaan, keren we op onze passen terug. We tekenen de contouren van onze verlangens op telkens weer andere wanden.
Ter hoogte van ons hart dragen we een barst – onze dierbaarste geest. We zetten plamuur aan in dikke lagen, en hopen dat niemand de littekens leest.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Een tijdje terug werden Jurgen en ik geïnterviewd door An-Sofie Bessemans van Boeken Toe voor hun podcast Zwemmen Met Schrijvers. Een Podcast over zwemmen, daar mocht onze Graphic Poem STROOM niet in ontbreken! Het werd een bijzonder gesprek, over zwemmen, onderduiken en je durven overgeven aan de stroom van het leven, wat voor vreemde wendingen die soms ook voor je in petto blijkt te hebben…
Tegelijk met deze volle maan ging het audiogesprek online. Daarom besloten we voor Zaailing #48 een beeld van STROOM vanonder het stof te halen. Het is een prequel en een sequel tegelijk: het moment juist vóór het coverbeeld, maar net zo goed een op zichzelf staand tafereel, helemaal in de sfeer van deze speciale januarimaan: wolfmaan, bloedmaan, supermaan, maansverduistering… Eentje om je aan te verwarmen in deze koude tijden, en een heel nieuw begin, wanneer blijkt dat oude paden ten einde lopen.
Zaailing #48 Vinnen kweken
Als het pad ophoudt, is het tijd om je schoenen uit te
trekken.
Want wat is een pad anders dan een afgebakende zekerheid,
een garantie dat je ergens heen gaat?
Je rijgt je schoenen stevig dicht en zet er de pas in. Ze zitten wat krap, maar dat geeft niet. Je hebt een verhaal in je hoofd, dat vertelt over een doel. Je weet niet echt wat het is. Liefst iets keurig aangegeven op de kaarten, een bergtop misschien, of de zin van het leven. Maar een schuilplaats is soms ook al goed. Een herberg onderweg voor een glas.
Verhalen zijn mooi, maar er komt altijd een eind aan. En op zeker moment lopen alle gebaande paden dood. Diep vanbinnen wist je het wel. Je kunt je voet wel voor even in een te kleine schoen wringen, maar je kunt hem daar niet houden.
In jou ruist iets anders,
iets zachts en wilds dat niets moet hebben van keurig omzoomde paden, solide
grenzen en aangesnoerde veters. Het voelt eng. Het voelt vrij.
Als het pad ophoudt, is het tijd om je schoenen uit te trekken. En vinnen te kweken.
(c) Jurgen Walschot
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
