Het vraagt geen meesterschap om aan te raken, alleen handen met open palmen, vingers die geen vragen stellen. En huid, aanwezig, onbedekt.
Honger hebben we. Naar de ander. Naar onszelf, daar tegenaan.
Wie kwamen en weer gingen, dragen we mee. Met gesloten ogen staan we de spiegel toe om bij ons in te breken. We scheppen onszelf naar de blik van wie ons liefheeft en willen daarop ook gaan lijken.
Verlangens zijn altijd nietig in de knop. Verwaarloos ze en de meeste verwelken vanzelf. Maar sommige, gedijend op schraalheid, zullen woekeren met bladeren in monsterachtige proporties en wortels die ontsnappen aan de pot.
Honger is een vreemde metgezel, een vleesetende bloem die ons bezit. Ze slaat ons overboord, ook bij kalme zee. Zo zullen we op een dag misschien de kust bereiken en aan land gaan, zoals liefde zich laat aanspoelen – schelploos.
Hommage aan Paul Verhaeghe, Ilja Leonard Pfeijffer en Hans Faverey
Sommige Zaalingen ontstaan uit een interessant samenstromen van ideeën, dat een heel klein beetje meer uitleg vereist. Een visueel detail overgenomen uit een hommageprent over een Brusselse meester, een treffende schets die meteen het woord ‘huidhonger’ opriep, en de beslissing om de tekst óók een soort hommage te maken: aan een academicus en twee dichters voor wie ik grote bewondering heb. Wie vertrouwd is met hun werk, zal een en ander herkennen.
Jij kent de kunst van het onderduiken: verdwijnen voor de vijandige wereld in een onderdompeling. Je neemt een duik in de buik van andermans beeld.
Kijken is peilen. Voelen is vinden. Je licht de lijnen uit hun kader en houdt je schuil in de contouren. Je zuigt je vol aan het late middaglicht als was het nectar.
Je zult wachten tot het allerlaatst om weer naar boven te komen, want daar vrees je het leven (bol van verwachting) dat het niet nalaat jou te kneden naar zijn nood.
Wie ooit van dit verdrinken heeft geproefd, weet dat hoe dieper je durft opgaan in de schaduwen, hoe voller de dagen gegoten kunnen, en hoe tijdlozer jij wordt.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Ze loopt alsof ze bang is om de wereld pijn te doen, daar waar ze haar voeten zet. Vergeef me, zeggen haar zolen, dat ik er ben, dat ik nu eenmaal plaats inneem hier, dat ik me niet geheel onzichtbaar kan maken.
Is er iemand die ziet hoe ze, voorzichtig als een waadvogel, met één voet door een onzichtbaar wateroppervlak breekt? Waarom pakt niemand haar bij de schouders en zegt: kind, wees geen holte in de wereld.
Ademloos kijk ik toe hoe ze langzaam neerkomt, tast tot ze zeker is van haar grip op de bodem, en dan met pijnlijke elegantie wacht – – tot de rimpelingen stillen.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
We treffen elkaar op de trein in elk seizoen. Als je lang genoeg reist, weet je wie op welk moment zal opstappen. Er schuilt een bijzondere poëzie in hoe vreemden langzaam ontdooien tot gezichten die je eerst herkent, vervolgens ook toeknikt. Soms ontstaat er een gesprek, tussen onbekenden die verheugd zijn elkaar terug te vinden.
Onze band wordt bepaald en beperkt door de tijdelijkheid van
waar we ons bevinden. Wat eindig is, is altijd intenser. En wij zijn hier,
gloeiende spatjes licht in het duister van een reis met onbekende bestemming,
een menselijk schakelbord van knipperende verbindingen, kort en ongrijpbaar.
De trein rijdt een station binnen. We schorten het gesprek
op, nemen efficiënt afscheid. De vreemdelingen verlaten ons leven, wij
verdwijnen uit dat van hen. We laten geen sporen, we reiken elkaar geen houvast.
Wat oplicht tussen passanten, is per definitie van voorbijgaande aard.
Tussen ons niet meer dan een draad die blijft zinderen in de ruimte, een halve zin, een onafgemaakte gedachte. Maar klaar om weer op te pikken. Bij de volgende passage.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Soms komen we spoken tussen de lagen van ons eigen leven. Want de tijd reist zelden in rechte lijn, als een strak spoor dat ons veilig vervoert van verleden naar toekomst.
Gesteente plooit onder aanhoudende druk, muren verzakken, pleister vergeelt. Herinneringen waaien door de kieren en tochtgaten weer naar binnen. Ergens
klinkt een kinderstem, slaat een deur. Het licht draagt de geur van verbleekte beelden en vrieskou.
Ook wanneer we vooruitgaan, keren we op onze passen terug. We tekenen de contouren van onze verlangens op telkens weer andere wanden.
Ter hoogte van ons hart dragen we een barst – onze dierbaarste geest. We zetten plamuur aan in dikke lagen, en hopen dat niemand de littekens leest.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Een tijdje terug werden Jurgen en ik geïnterviewd door An-Sofie Bessemans van Boeken Toe voor hun podcast Zwemmen Met Schrijvers. Een Podcast over zwemmen, daar mocht onze Graphic Poem STROOM niet in ontbreken! Het werd een bijzonder gesprek, over zwemmen, onderduiken en je durven overgeven aan de stroom van het leven, wat voor vreemde wendingen die soms ook voor je in petto blijkt te hebben…
Tegelijk met deze volle maan ging het audiogesprek online. Daarom besloten we voor Zaailing #48 een beeld van STROOM vanonder het stof te halen. Het is een prequel en een sequel tegelijk: het moment juist vóór het coverbeeld, maar net zo goed een op zichzelf staand tafereel, helemaal in de sfeer van deze speciale januarimaan: wolfmaan, bloedmaan, supermaan, maansverduistering… Eentje om je aan te verwarmen in deze koude tijden, en een heel nieuw begin, wanneer blijkt dat oude paden ten einde lopen.
Zaailing #48 Vinnen kweken
Als het pad ophoudt, is het tijd om je schoenen uit te
trekken.
Want wat is een pad anders dan een afgebakende zekerheid,
een garantie dat je ergens heen gaat?
Je rijgt je schoenen stevig dicht en zet er de pas in. Ze zitten wat krap, maar dat geeft niet. Je hebt een verhaal in je hoofd, dat vertelt over een doel. Je weet niet echt wat het is. Liefst iets keurig aangegeven op de kaarten, een bergtop misschien, of de zin van het leven. Maar een schuilplaats is soms ook al goed. Een herberg onderweg voor een glas.
Verhalen zijn mooi, maar er komt altijd een eind aan. En op zeker moment lopen alle gebaande paden dood. Diep vanbinnen wist je het wel. Je kunt je voet wel voor even in een te kleine schoen wringen, maar je kunt hem daar niet houden.
In jou ruist iets anders,
iets zachts en wilds dat niets moet hebben van keurig omzoomde paden, solide
grenzen en aangesnoerde veters. Het voelt eng. Het voelt vrij.
Als het pad ophoudt, is het tijd om je schoenen uit te trekken. En vinnen te kweken.
(c) Jurgen Walschot
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Kort na de verschijning van STROOM kregen we de uitnodiging voor een gesprek over ons boek. En niet zomaar een!
Voor de podcast-reeks Zwemmen Met Schrijvers nam Boeken Toe ons mee naar het zwembad van Elsene. Een gesprek ín het zwembad, met een frisse duik er bovenop. En een illustrator die voor bommetje speelt.
Interview door An-Sofie Bessemans Foto (c) Emilia Soelund & KV
Er schuilt een charme in achterom kijken, een onvermoede gratie. Hoe nijdig de winterwind ook waait en zijn neerslag langs ramen en muren smeert, ons hoeft hij niet te beroeren. Wij kunnen terugkijken op tijden toen het warmer was, toen we ons knus omheen oude denkbeelden konden scharen.
Maar wat als achterom kijken uiteindelijk averechts uitdraait? De toekomst is al wat ons rest, wordt gezegd. Meegaan met de trends, loslaten wat verouderd is en achterhaald en toch echt niet meer van deze tijd. Misschien hebben ze gelijk.
Maar ik kan het niet laten om achterom te kijken. Niet dat het toen beter was, of minder wreed. Maar wel rustiger misschien. Eenzaamheid is niet meer dan een woord. Het betekent vooral meer ruimte om een mens zijn eigen gedachten te laten denken, ook al mocht je ze niet uitspreken.
Er schuilt een stil plezier in achterom kijken, een volstrekt persoonlijke heimwee. Ik dwaal door de hallen waarin nog niet zo lang geleden alleen mijn eigen stappen weerklonken. Te midden van talloze bezoekers, uitbundig als regen op een vensterraam, vraag ik me af of we het verleden nu beter begrijpen.
Maar misschien is het verleden er juist om naar achterom te blijven kijken, net zoals de toekomst er is om naar te blijven verlangen. Daartussen, in dit moment, gloort iets wat lijkt op licht.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Midwinter Zaailing wens voor de donkerste nacht van het jaar
dat er rust mag zijn, en zachtheid zoals van sneeuw die soms de scheuren in een landschap toedekt, de breuklijnen verbergt en barsten in oud water weer helpt dichtgroeien zodat de bodem onder onze voeten ons met het komen van de lente weer licht en zonder aarzelen draagt
dat er helderheid mag zijn in ons hoofd zoals die er is in een lucht waar kleuren moeiteloos wolken worden op weg naar ergens of misschien juist niet, want hier en nu is de perfecte plek om te blijven
dat er beschutting mag zijn, en warmte in onze huizen en onze omhelzingen dat we niet alleen glimlachen om hoe het landschap zich loom uitstrekt langs de ramen maar ook om onszelf en elkaar, schouder aan schouder in dubbele weerspiegeling
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
‘Weet je nog hoe…’ Verder komt hij niet. Ze knikt. De lucht heeft precies dezelfde kleur als op de dag die hij bedoelt.
Je moet nadenken over het leven, wordt gezegd. De dingen op een rijtje zetten voor het te laat is. En ze weten best dat ze ouder worden. Daarvoor hoeven ze niet te kijken naar hun gemarmerde handen, waar aders en vlekken steeds nadrukkelijker de tijd uittekenen. Ze voelen het in elke stap, en in hoe de seizoenen elk jaar zwaarder wegen.
Je moet met verdriet leren leven, wordt gezegd. Het een plaats geven. Maar het enige wat ze geleerd hebben, is dat verdriet op geen enkele plaats thuis is, hoe vaak je de meubels ook herschikt. Dus dragen ze het mee, dan struikelen ze er tenminste niet onverhoeds over.
Je moet blij zijn met wat je hebt, wordt gezegd. Je zegeningen tellen. En dat proberen ze, ook al is hun leven een uitgewoond paleis met leeg echoënde zalen, veel te groot voor hun twee. De herinnering aan kinderstemmen is het enige wat hen warm houdt.
‘Weet je nog dat hij…’ Verder komt hij niet. Ze knikt. Ook dat weet ze nog.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden,hij tekent bij de tekst.
