Als een gordijn dat langzaam het toneel prijsgeeft, walsen de wolken met de eerste aarzelende stralen licht.
Soms is betovering solide als rots. De ochtend proeven, de belofte van de tocht die ons pas na pas omhelst.
Haast leert de reis ons af, tot we leren vallen als regen, voor elke stap een weerschijn in de wolken
voor elk ogenblik een druppel. Maar die ene, die zowel het licht vangt als de schaduw, gestold in het moment als een geschenk
dat de adem inhoudt, die verandert het verhaal, en ons en alles wat ooit was.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Sommige verhalen vragen niet naar woorden: de belofte van de ochtend tegemoet lopen de taal benaderen van vogels of boomstammen onszelf kennen als verstrikt, gezaaid, besmet
met schoonheid. Gretig lezen we de lijnen voor zover we ze kunnen volgen. Wie deze wereld wil bewonen, moet leren om te spreken in sporen, reiken naar het licht doorheen de filter
van de kooi. Voor een paar onbetaalbare uren bloeien we open en geven alles wat we hebben. We overtuigen onszelf dat binnen de beperkingen
van de tralies onze verstrengelingen even diep kunnen wortelen als in de droom die we werkelijkheid noemden, voorheen.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Omdat Jurgen Walschot en ik plantengek zijn en de lente een uitstekende gelegenheid is? Omdat woorden en beelden tijdloos zijn en harten kunnen verwarmen? Omdat we zo de afstanden tussen ons en onze geliefden toch een beetje kunnen overbruggen?
Inderdaad, om al die redenen, en nog een paar.
Praten in sporen
Prijs: 12 euro/reeks (= 6 verschillende kaarten, worden niet afzonderlijk verkocht) – verzendkosten niet inbegrepen vanaf 2 reeksen een exemplaar van ‘Portaal’ gratis per extra aangekochte reeks
Bestelling en betaling via mail en overschrijving of via de webshop (enkel PayPal).
Kleine tip: de voorraad is beperkt, dus in geval van interesse: niet te lang wachten. 😉
Deze Zaailing kwam tot stand naar aanleiding van een hartverscheurende gebeurtenis. Je leest het relaas van Jurgen hier.
Maar wilde geesten laten zich niet tegenhouden. Hun schaduw blijft onverstoord en ongehinderd door de schemering glippen. In onze herinnering. Op papier. In werkelijkheid.
Wilde geest
Ik wil je weer vrijbuiter zien, vluchtig als wind, scherp als een bijtende streek die je telkens weer vergeven wordt.
Want wilde geesten zijn niet gemaakt voor duisternis, zelfs niet in herinnering. Ik ken jou tot je laatste strakgespannen spier.
Vaste voet aan de grond gun ik je hier waar schaduwen met de kleur van koper en zonsopgang alles verlichten op hun pad.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
In doelloze dagen dwalen we door spiegelpaleizen van eigen makelij. We perfectioneren de kunst van het verloren lopen in onszelf. We staren ons blind vanuit alle richtingen, elke rimpel uitvergroot, elke angst dubbel en dik aangezet.
Kun je jezelf nog onder ogen komen als alles wat je ziet je eigen beeld is, een portret dat zich spottend reproduceert als een echo, eindeloos over en weerkaatsend, een schreeuw waarin je gevangen zit met jezelf? Maar wie een spiegel stuk slaat, snijdt zich gegarandeerd aan zijn scherpte.
Wil jij mijn reflectie zijn? Houd ze mij voor, houd je niet in, het hoeft niet aardig. Want jou kan ik aanzien, wil ik uitschelden en kwijtschelden en vervolgens vragen me te verzekeren dat het van waar jij staat nog wel meevalt. Als jij je niet snijdt aan mijn scherven, durf ik ze oprapen.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Zie mij graag, zegt ze. Dat doe ik, zeg je. Van zo dichtbij als ik mag. Je mag wel wat dichter komen, hoor, zegt ze. Je knikt. Maar je doet het niet. Soms moet je iemand de ruimte geven, ook als ze zelf niet weet dat ze die nodig heeft.
Je lijkt een beetje op een madonna, zeg je. Hoezo, vraagt ze. Heb ik geen kleren aan of zo? Madonna’s hebben juist wel kleren aan, grijns je. In statige gewaden staan ze onder stolpen te staren naar wie hoopt hun zegen te krijgen. Ik sta niet, zegt ze. Ik zit. Ik lees. Laat me met rust.
De wereld komt bij momenten zo hard binnen dat afstand het grootste geschenk is dat je iemand kunt geven. Dichtbij willen zijn maar toch niet binnendringen. Het gebaar van de ander laten komen, ook als dat wil zeggen dat je er misschien heel lang op moet wachten.
Hoe breek je uit een stolp van eigen makelij? Hoe leren we leven met de begrenzingen die het leven ons oplegt? Onze wanden zijn zo dun dat ze maar al te vaak vragen om bescherming. De ene maakt er een klein koninkrijk van, een geheime tuin, de ander een terrarium waaruit langzaam alle lucht weg sijpelt.
Ze kijkt op van haar boek. Ze glimlacht. Je ziet mij graag, zegt ze. Ik voel het tot hier.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
De dood kan zacht zijn. Als een zijden laken dat langzaam opgetrokken wordt en alle geluiden smoort.
Wat naar de bodem zinkt, waar zelfs de dapperste zonnestralen niet komen, verrot en vergaat en wordt weer een met waar het vandaan kwam. Want van duisternis zijn wij gemaakt, en tot duisternis zullen wij wederkeren.
Waarom zo hardnekkig willen leven, afgescheiden van de bron? Waarom zo wanhopig willen ademen, in een wereld die vloeibaar is?
Het duister komt opzetten. Nu is het snel voorbij. Luister niet naar hun kreten. Of denk dat het watervogels zijn.
Alles keert terug naar waar het hoort.
Predikers
de duikers van de Stichting in de Noordzee krijgen naar een geschikte plek om uit te zetten net voor ze land vonden
Spiegelglad werd elk woord in dit debat. Vaste waarden scheurden af en lieten los, dobberend als wrakhout. We wisten niet meer wat we hoorden, of wat we mochten geloven.
net voor ze land vonden naar een geschikte plek om uit te zetten
De predikers werden ferventer, de argumenten radicaler. De dunne lijn tussen feit en fictie bleek niet meer dan dat: een lijn.
in de Noordzee krijgen wel degelijk onderbouwd
Sommige lijnen veeg je uit. Andere herteken je. Iedereen die vaart, weet dat een rechte lijn nooit aan te houden valt. Zelfs de horizon haalt trucjes uit met wat hij begrenst. En wat zijn bootjes meer dan kinderspeelgoed?
We werden goed in lijnen verleggen. We werden heel goed in lijnen verleggen.
wel degelijk onderbouwd het wijdt er een hele webpagina aan met de veelzeggende inleiding de wetenschappers blijken predikers te zijn
We hapten naar adem en zetten ons schrap. Als je dezelfde woorden lang genoeg herhaalt, luistert niemand nog. Lawaai ligt dichter bij stilte dan op het eerste gezicht lijkt.
de wetenschappers blijken predikers te zijn de wetenschappers blijken predikers te zijn de wetenschappers blijken predikers te zijn
We gaven het tenslotte op. In dit verhaal was elk houvast al lang geleden gezonken.
de duikers van de Stichting in de Noordzee krijgen naar een geschikte plek om uit te zetten net voor ze land vonden
God ziet alles
God ziet U, zo zeiden ze dat vroeger. God zag alles, als we de hoeders van orde en rechtschapenheid mochten geloven.
Dan is er nu dus ook iemand die toekijkt hoe scharen van ongelovigen overboord slaan. Hoe ze met opengesperde ogen en geruisloos schreeuwende monden verzwolgen worden door golven die nooit hun naam zullen fluisteren.
Elke boot bergt een droom, gepreveld in een taal die wij niet spreken. Elk aangespoeld lichaam is een doordrenkt vod van mensenhuid op een godverlaten strand.
Als het ons van pas komt, geloven we maar al te graag in het noodlot. We vragen aan de spiegel om ons het mooiste te tonen wat het koninkrijk te bieden heeft. Maar we hebben alleen onszelf om in de ogen te kijken.
Alle beelden (c) Jurgen Walschot
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
(c) Jurgen Walschot Klik op het beeld voor een grotere versie (en de Engelse tekst)
We kennen ze wel, de verhalen van troost, van licht in tunnels en gezang van gevleugelden. Maar verhalen zijn lucht, ze waaien weg met de wind en wie achterblijft, staat met lege handen.
Laat de woorden maar gaan. Want het zijn de plaatsen waar we blijven omdat elk blad aan de bomen er onze naam kent. Het zijn de plekken waar we wortelen, diep in de bodem die ons toebehoort, en waar de dingen doorgaan, loom en vanzelf, vertrouwd als een kat opgekruld op een schoot.
Verbondenheid is een levend landschap, waar stamstroom en schaduw op elk uur van de dag de grens hertekenen tussen wat geweten is, gekoesterd en vanuit een ooghoek nog gezien.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Of er iets is wat jij kunt doen, vraag je je af, zwijgend kijkend naar haar afstand, bang om de rust te verstoren die dun als stof op het tafelblad ligt en misschien maar tijdelijk is.
Of er iets is wat je zou moeten zeggen om haar te laten opkijken. Maar dan ziet ze jou, en wat moet je met haar blik, haar pijn, haar verre reisverhalen en verledens?
Ongezien blijven, denk je, is een zegen.
Dus laat je haar en liefkoos je haar van ver, maak je de ruimte rondom haar groot genoeg zodat er plaats is voor de stemmen in haar hoofd en de monsters in de muren.
Misschien zou de kou wat draaglijker zijn als iemand haar handen pakte. Misschien zou jouw verdriet wat kleiner zijn als je kon zeggen dat je geen woorden had. Misschien zou zij glimlachen dat ze niet nodig waren.
Ongezien blijven, denk je, is een keuze.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Een auteurslezing aan de hand van deze affiche? Dat kan! Meer info hier.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
