Dit waren de mijne: Drie weken waarin het enige weerbericht waarop we kunnen vertrouwen dat van onze ogen is op het moment zelf. Hitte die als een mokerslag het lichaam lamlegt. Meer zonsondergangen dan een fotografenhart op kan. Regen die ’s nachts zo luid klaterend van het dak stroomt dat je wakker wordt met het idee dat iemand een kraan heeft opengedraaid naast je bed. … Lees verder De ingrediënten van een zomer
Ik heb dit jaar heel veel tijd doorgebracht op ons terras, overschaduwd door de takken van drie dicht naast elkaar groeiende eiken. Dat terras bevindt zich op de eerste verdieping en dat wil zeggen dat we letterlijk in de takken zitten. Heerlijk vind ik dat. Dit jaar kondigde zich aan als een heel rijk eikeljaar. In de lente hingen de bomen vol, écht vol: handenvol … Lees verder Er is loslaten, en… loslaten
Ik kreeg niets gedaan deze vakantie. Is dat niet waar vakanties voor dienen, hoor ik u denken. Om achterover te liggen in een strandstoel en niets gedaan te krijgen? Meestal wel, inderdaad. Het was ook lang zo voor mij. De openingspassage van Anne Morrow Lindberghs Gift from the sea beschrijft bijzonder treffend het gevoel dat ik als adolescent en later als volwassene vaak had als … Lees verder De ligstoeltoestand
Parallel groeien, maar nooit gelijk.Dezelfde oever delen, zon en schaduw en een storm nu en dan. Vogels zien komen en gaan, een thuis bieden tussen wortel en tak, onder kreupelhout,aan nesten en holen en alles wat lieverongezegd blijft. Geen enkele stam groeit ongeschonden. Maar dat geeft niet zolang de wortels elkaar vinden. Lees verder Thuis
Afgeworpen zijn – heel maar toch niet meer Draagvlak zijn – de hemelnaar zichzelf terug spiegelen Klaar zijn – vergaan in teder duister Bodem zijn – zachter dan de zon ooit was Lees verder Bodem zijn
Soms moeten we graven naar de wortel van onszelf: wonden blootleggen, lagen doorkruisen, almaar dieper boren tot de kern. Soms moeten we de storm vertrouwenons te kraken, los te rukken wat eens veilig vast verankerd lag in gevangenschap. Soms mogen we vallen, want wat bloot komt te liggen aan de wind laat ruimte voor het ongeziene om te groeien naar het licht. Lees verder Naar de wortel graven
laat mij het epicentrum van mijn eigen stilte zijn na dood of na geboorte, het maakt niet uit een kern die straalt voorbij de grenzen en naar zichzelf terugkeert als een draaikolkin gestolde tijd Lees verder Epicentrum
Ik was het bijna vergeten, maar vandaag kwam het opeens in mijn gedachten. “We denken vaak aan goed en kwaad – licht en duister – in termen van strijd, en we zien die strijd vaak verbeeld in de vorm dat het licht het duister overwint, voor eens en altijd. Dit is een misvatting.De enige soort van overwinning die het licht ooit kan behalen, is om … Lees verder Een kleine meditatie voor de donkere dagen
Zullen we afspreken dat jij verdwijnt en ik je terugvind?Verstoppertje spelen tussen de stoeptegels, een paar levens overslaan en dan weer opduiken in een andere tijd. In dit spel is niets te winnen. We treffen elkaar alleen telkens weer, als in een deurenkomedie maar dan ernstig. Soms wordt het donker. Dan weer licht het beeld op. Het verhaal gaat intussen gewoon door. Wie even met … Lees verder ZAAILING #72 – Boventonen
