Categorie: Fotografie
T[h]READING ~ 4
T[h]READING ~ 3
T[h]READING ~ 2
T[h]READING
Het zijn ongewone tijden. We zoeken allemaal naar manieren om verbonden te blijven, met wie we graag zien en met onszelf, over afstand, angst en het onbekende heen.
Hier is één bepaald draadje dat Maja Jantar en ik toevoegen aan het grotere web van de dingen. We vermengen onze woorden en beelden, sturen echo’s over en weer over de Atlantische oceaan, we houden de draad strak – zachtjes, voorzichtig.
Thuis
Parallel groeien, maar nooit gelijk.
Dezelfde oever delen, zon en schaduw
en een storm nu en dan. Vogels zien
komen en gaan, een thuis bieden
tussen wortel en tak, onder kreupelhout,
aan nesten en holen en alles wat liever
ongezegd blijft. Geen enkele stam groeit
ongeschonden. Maar dat geeft niet
zolang de wortels elkaar vinden.
Bodem zijn
Afgeworpen zijn – heel
maar toch niet meer
Draagvlak zijn – de hemel
naar zichzelf terug spiegelen
Klaar zijn – vergaan
in teder duister
Bodem zijn – zachter
dan de zon ooit was
Naar de wortel graven
Soms moeten we graven naar de wortel
van onszelf: wonden blootleggen, lagen
doorkruisen, almaar dieper boren tot de kern.
Soms moeten we de storm vertrouwen
ons te kraken, los te rukken wat eens
veilig vast verankerd lag in gevangenschap.
Soms mogen we vallen, want wat bloot
komt te liggen aan de wind laat ruimte
voor het ongeziene om te groeien naar het licht.
Epicentrum
laat mij het epicentrum van mijn eigen stilte zijn
na dood of na geboorte, het maakt niet uit
een kern die straalt voorbij de grenzen
en naar zichzelf terugkeert als een draaikolk
in gestolde tijd
Een kleine meditatie voor de donkere dagen
Ik was het bijna vergeten, maar vandaag kwam het opeens in mijn gedachten.
“We denken vaak aan goed en kwaad – licht en duister – in termen van strijd, en we zien die strijd vaak verbeeld in de vorm dat het licht het duister overwint, voor eens en altijd. Dit is een misvatting.
De enige soort van overwinning die het licht ooit kan behalen, is om er te ZIJN. Hoe klein ook, hoe tijdelijk ook. Want anders was er alleen maar duister. Daar waar licht is, is op dat moment geen ruimte voor duister. Daarin schuilt de overwinning.”
Het is een citaat uit Meditations on the tarot, een omvangrijk en zeer indrukwekkend boekwerk van een anonieme auteur. (Die intussen al niet meer anoniem is, maar dat geeft niet. Zijn intenties waren zuiver. Het boek heeft een sterk mystiek-christelijke inslag die ik niet per se altijd volg, maar het is zonder meer een fantastisch boek. Je moet het maar doen, ruim 600 bladzijden vullen over de Grote Arcana alleen, 22 diepe filosofische meditaties over de menselijke aard en de relatie tot het goddelijke.)
Ik heb over het beeld in dit citaat misschien al geschreven op deze blog, maar als dat effectief zo is, vind ik het stuk niet meer terug. Mijn geheugen op dat vlak is een zeef, en zoekfuncties willen wel eens haperen. In elk geval: het moest opnieuw de wereld in, voelde ik.
Het bovenstaande is geen letterlijk citaat, zelfs geen vertaling (het boek was lang alleen maar te vinden in het Duits en het Engels). Maar het vat wel de kern van wat ik koester als een zeer krachtig en rijk inzicht.
Duister is misschien wel de basistoestand van het universum. En dat zal altijd zo blijven.
De enige soort van overwinning die het licht ooit kan behalen, is om er te ZIJN. Hoe klein ook, hoe tijdelijk ook. Daar waar licht is, is op dat moment geen ruimte voor duister.
