Wat als het in het leven niet draaide om een doel, of een plan? Wat als de ervaring van het zijn zelf genoeg was? Wat als er geen horden moesten worden genomen, maar gewoon stappen worden gezet? Niet omdat de berg beklommen moest of de race gewonnen, maar omdat benen gemaakt zijn om te lopen en omdat het fijn voelt om in beweging te zijn? … Lees verder Wat als
Ik kon het niet altijd even goed, kijken. Het vraagt dat je aanwezig bent op de plek waar je bent en haar bewust, met aandacht, waarneemt. De rest die er onvermijdelijk ook bij komt (het persoonlijke standpunt dat je meebrengt, de intentie waarmee je kijkt, de openheid tegenover wat je ziet) kan pas in werking treden als aan die eerste voorwaarde – aanwezigheid – voldaan … Lees verder Het geschenk van aandacht
Dit waren de mijne: Drie weken waarin het enige weerbericht waarop we kunnen vertrouwen dat van onze ogen is op het moment zelf. Hitte die als een mokerslag het lichaam lamlegt. Meer zonsondergangen dan een fotografenhart op kan. Regen die ’s nachts zo luid klaterend van het dak stroomt dat je wakker wordt met het idee dat iemand een kraan heeft opengedraaid naast je bed. … Lees verder De ingrediënten van een zomer
Ik heb dit jaar heel veel tijd doorgebracht op ons terras, overschaduwd door de takken van drie dicht naast elkaar groeiende eiken. Dat terras bevindt zich op de eerste verdieping en dat wil zeggen dat we letterlijk in de takken zitten. Heerlijk vind ik dat. Dit jaar kondigde zich aan als een heel rijk eikeljaar. In de lente hingen de bomen vol, écht vol: handenvol … Lees verder Er is loslaten, en… loslaten
Ik kreeg niets gedaan deze vakantie. Is dat niet waar vakanties voor dienen, hoor ik u denken. Om achterover te liggen in een strandstoel en niets gedaan te krijgen? Meestal wel, inderdaad. Het was ook lang zo voor mij. De openingspassage van Anne Morrow Lindberghs Gift from the sea beschrijft bijzonder treffend het gevoel dat ik als adolescent en later als volwassene vaak had als … Lees verder De ligstoeltoestand
Parallel groeien, maar nooit gelijk.Dezelfde oever delen, zon en schaduw en een storm nu en dan. Vogels zien komen en gaan, een thuis bieden tussen wortel en tak, onder kreupelhout,aan nesten en holen en alles wat lieverongezegd blijft. Geen enkele stam groeit ongeschonden. Maar dat geeft niet zolang de wortels elkaar vinden. Lees verder Thuis
Afgeworpen zijn – heel maar toch niet meer Draagvlak zijn – de hemelnaar zichzelf terug spiegelen Klaar zijn – vergaan in teder duister Bodem zijn – zachter dan de zon ooit was Lees verder Bodem zijn
Soms moeten we graven naar de wortel van onszelf: wonden blootleggen, lagen doorkruisen, almaar dieper boren tot de kern. Soms moeten we de storm vertrouwenons te kraken, los te rukken wat eens veilig vast verankerd lag in gevangenschap. Soms mogen we vallen, want wat bloot komt te liggen aan de wind laat ruimte voor het ongeziene om te groeien naar het licht. Lees verder Naar de wortel graven
laat mij het epicentrum van mijn eigen stilte zijn na dood of na geboorte, het maakt niet uit een kern die straalt voorbij de grenzen en naar zichzelf terugkeert als een draaikolkin gestolde tijd Lees verder Epicentrum
Hardnekkige melodietjes 