In het midden van een verlaten plein staat een fontein, een vreemde, elegante constructie. Verlangend kijkt Reya naar de carrousel van waterstralen, ze tuurt in het diepe, donkere bassin. De bodem is maar met moeite zichtbaar. Ze aarzelt even, maakt dan een kommetje van haar handen en zet het aan haar lippen. Het water is ijskoud en lekker. Haar vingertoppen tintelen. Druppels ontsnappen tussen haar … Lees verder Stenen verleggen in de hoop op een pad
Breuklijnen, een verlopen visum en een cadeautje Ik sta al aan de auto met het pannetje als ik me bedenk. Ik keer op mijn stappen terug. Ik kan het niet helpen, maar dit voelt als de zomer van het Grote Afscheid. Het verleden is een land waar we plots niet meer naar terug kunnen. Ons visum ervoor is definitief verlopen en de enige manier waarop … Lees verder Het grote afscheid
Soms vrees ik dat ik verveel. Toen ik een jaar of vijf geleden in ernst begon met deze blog, wilde ik er mijzelf als schrijver een beetje meer mee in de kijker zetten. Ik wilde er vooral artikels op publiceren die ik schreef voor het magazine waarbij ik toen in dienst was. Professioneel degelijke stukken. Bespiegelingen over de toestand van de samenleving, mijn onderbouwde opinie … Lees verder Het enige spoor dat ik kan lezen
Hardnekkige melodietjes 