Buik en bodem

Een jaar geleden sloeg er iets in mij om, bijna van de ene dag op de andere. Ik maakte een reis naar het Noorden die een enorme impact had. De ervaring liet zich nauwelijks vatten in woorden. Ik geraakte niet verder dat drie poëtische impressies in het Engels.

Je vindt ze hier:
Whalebacks
Transfer
Deep time

Innerlijk kwam ik thuis als een ander mens. Er was iets in mij verschoven en ontwaakt. Het zocht manieren om zich uit te drukken maar die waren er (nog) niet. Ik kon de verschuiving alleen voelen en doorleven. Nu, met een jaar hindsight, kan ik wel beter vatten wat er mij in het Noorden overkwam. Ik heb er contact gemaakt met de kracht van de bodem.

Ik wist natuurlijk al dat ik een ‘groen’ mens was: ik heb bomen en struiken en levende dingen om mij heen nodig om mij goed te voelen. Maar in het Noorden waren het niet de bossen die mij raakten, wel de kracht van de rotsen, van het land zelf. De erfenis van de Diepe Tijd, waarbij dagen in de zomers eindeloos duren en nachten in de winter ook. Waarin ijsmassa’s het graniet slijpen tot walvisruggen, liefkozend bijna, en waarin hele stukken land zelfs nu nog, duizenden jaren na het smelten van die ijskap, met een centimeter per jaar verder omhoog komen uit de aardkorst waarin ze ooit door het gewicht ervan werden neergedrukt. Het was alsof ik Gaia toen voor het eerst zelf aan het woord hoorde, of voelde. Niet doorheen de uitbundige diversiteit van wezens en levensvormen die net als wij op haar oppervlak leven, maar Haar stem, de sonore kracht in de diepte van het wezen waaruit alles voortkomt.

Moedersteen noemen geologen de dragende rots waarop andere kristallen groeien. Het is letterlijk en figuurlijk hun voedende bodem. Ik heb nu ook de mijne gevonden.

De sjamaan, zo legde David Abram bijna dertig jaar geleden al uit, staat niet ten dienste van de menselijke samenleving. Zijn loyauteit ligt bij datgene wat ons overstijgt, en het helpen in evenwicht houden van de relaties ermee. Hij werkt ten dienste van Gaia, en ziet de mens daarin als niet meer dan één factor. Ik koester dat inzicht al jaren, want ik wist dat het ook voor mij gold. En er is veel in Vlaanderen wat mij diep ongelukkig maakt in de manier waarop wij omgaan met de natuur hier. Maar toen ik terugkwam uit Scandinavië begreep ik voor het eerst echt waarom ik mij in de streek die ik thuis noem altijd zo uitgehongerd voelde. Hoe rijk de ecologie hier ook kan zijn als we haar een beetje laten begaan, de onderlaag is geknecht, vervuild en energetisch pover.

De kracht die huist in graniet dat afgesleten werd door duizenden jaren ijs, dat is wat ik nodig heb om te kunnen wortelen. Daar kan ik mij verbinden met de buik van Moeder Aarde op een manier die mij wezenlijk voedt.

Vandaag, een jaar later, kan ik erover schrijven. Maar toen ik juist terug was, ging dat helemaal niet. ‘Zwangerschapsintroversie‘ noemde ik het vorige zomer, omdat ik een naam zocht voor mijn plotse weerstand. Het diep ingekeerde gevoel dat ik ervaarde, deed me denken aan mijn zwangerschap. Alle processen binnenin mij waren gebaat bij stilte en ruimte.

Ik dacht dat het uitsluitend lag aan de kracht van mijn ervaring, maar intussen heb ik nog een andere dimensie ontdekt. Ook dit keer spelen er namelijk sterke hormonale invloeden. Het afgelopen jaar heb ik bij momenten écht hard gewerkt, maar onder dat alles bleef het gevoel aanwezig dat ik eigenlijk maar met halve emotionele kracht bezig was, dat ik qua engagementen het leven aan me liet passeren in plaats van me er helemaal in te smijten. Achteraf gezien zou je kunnen zeggen dat mijn reis naar het Noorden, naar de buik van Moeder Aarde, het einde inluidde van de zomer van mijn vruchtbare leven als vrouw, en dat ik mij nu volop in haar Indian Summer bevind.

Ik merkte al een tijdje subtiele verschillen en verschuivingen in mijn lichaam. Ik las Hagitude van Sharon Blackie en genoot er intens van, zelfs al was het nog wat vroeg voor de echte menopauze. Recenter kreeg ik Wise Power aangeraden (Alexandra Pope & Sjanie H. Wurlizter) en ook dat was het juiste boek op het juiste moment. Nu besef ik dat mijn weerstand om deel te nemen aan de wereld ‘daarbuiten’, zelfs in digitale vorm (zie het naar verhouding zeer beperkte aantal blogs dat ik dit jaar schreef en mijn bijna totale stilte op sociale media), deel uitmaakt van het schemergebied waarin ik me intussen bevind: dat tussen menstruatiecyclus en menopauze.

Deze jaren, die Pope en Wurlitzer ‘the quickening’ noemen, wat zoveel betekent als de ‘opleving’ of de ‘versnelling’, geven vrouwen de kans om zichzelf op een heel nieuwe manier te ontdekken. Een van de kenmerken ervan die ze uitgesproken belichten, is een soort loskoppelen van de hectiek van het leven, een soort ‘laat maar, het mag zonder mij’. De ‘opleving’ zit hem erin dat de innerlijke essentie duidelijker en dringender aanwezig wordt, en minder compromissen, sabotage of zelfopoffering toestaat. In mijn geval betekende dat dat mijn introversie en mijn behoefte aan verinnerlijking plots enorm duidelijk werden.

Dit gevoel kwam niet alleen als een verrassing na zoveel jaren van energiek en dapper proberen om naar buiten te komen met alles wat ik maakte, het gaat ook lijnrecht in tegen de heersende ‘yang’ cultuurnorm van eindeloze productie en onophoudelijke stijgende lijnen van vooruitgang. (Ik merk dat aan de pijlsnel gekelderde leescijfers van mijn blog. Een stukje van mij krimpt daarvan in elkaar, een ander stuk haalt de schouders op en denkt: so what? Of om het met de woorden en de vette knipoog van mijn zielebroer Jurgen te zeggen: wie leest dat eigenlijk? 😁)

Een vrouwenlichaam is per definitie cyclisch, met periodes van expansie en contractie, en dat is een enorme rijkdom. Doorgaans moeten vrouwen die cyclische rijkdom van groei, afbouw en rust leren voelen en waarderen tegen alle maatschappelijke normen en economische noodzaken in, als ze het überhaupt al kunnen. In veel gevallen dwingt het leven ons om lijnrecht in te gaan tegen de behoeften van ons lichaam en onze ziel op dat moment. En die krachttoer heeft een prijs.

De laatste paar maanden is mijn menstruatiecyclus, al dertig jaar een baken van regelmaat, sprongen beginnen maken. Maar voorlopig zijn de schommelingen in mijn lichaam en mijn gemoedstoestand mild te noemen, dus ik surf in vol lichaamsbewustzijn mee op de golven en neem elke dag zoals hij komt. Als het tijd wordt voor een volgende ingrijpende verschuiving, zal ik het wel merken.

In elk geval staat er voor deze zomer een nieuwe trip naar het Noorden op het programma. Dit keer vertrek ik met meer inzicht. Over wie ik was, en wie ik in het afgelopen jaar geworden ben. Want er is veel verschoven, en veel gebeurd, veel meer dan ik in dit stukje kwijt kan. Dit keer ga ik om actief contact te maken met Gaia, en te luisteren naar wat ze van me wil in deze volgende, en zeer krachtige, fase van mijn leven die zich stilaan aandient.

De reis tussen de werelden gaat door.