In afwachting van woorden

(c) Inaya photography

Hoe beschrijf je iets wat voorlopig geen woorden verdraagt?

Ik heb het mij de afgelopen weken al vaak afgevraagd. Het is onkarakteristiek stil op deze blog. Niet omdat ik niet schrijf. Wel omdat wat ik momenteel schrijf, thuishoort in een laag van de werkelijkheid die bijna niet uit te leggen valt. En dus probeer ik het ook niet. Al zou ik het wel heel graag wel doen. Als ik het kon.

Vandaag kreeg ik een mooi inzicht daarover.

“Mijn neef vroeg wat ik aan het doen was, daarboven”, vertelde een vriendin die een groot deel van haar dagen doorbrengt in het Italiaanse hooggebergte en er naar eigen zeggen vooral praat met de dieren en de planten, “en ik ben intussen zo ver dat ik gewoon honderd procent authentiek mijzelf kan zijn daarover. Het kan me niet meer schelen wat anderen ervan denken, ook mijn meer traditionele familieleden niet. Ik zeg het gewoon zoals het is. En het gekke is: zelfs mensen die heel hard bezig zijn met de materiële kant van het bestaan en van wie ik vroeger altijd een geringschattend antwoord kreeg, verrassen me. Ze knikken nu begripvol en zeggen: ‘Oh, dat is heel inspirerend’. Ik denk nog wel eens: Huh, van jou had ik eerder ‘Je bent knettergek’ verwacht, maar oké, dankjewel, dus.”

“Dat komt omdat je het antwoord echt helemaal bewoont,” zei ik haar. “Je hebt het zo diep geïntegreerd dat het helemaal van jou is.” In een spontaan gebaar legde ik mijn handen op mijn buik. “En als je spreekt vanuit die plek, dat is het gewoon voelbaar dat het klopt. Dat het echt is. En dan krijg je heel andere reacties dan wanneer je erover begint met een vorm van schroom of aarzeling of angst voor oordeel.”
“Dat is het,” zei ze.

Al terwijl ik het aan het uitspreken was, wist ik: dit geldt ook voor mij.

(c) Inaya photography

Ik moet de ervaring waarin ik mij momenteel beweeg nog dieper leren bewonen. Toch als ik de juiste woorden wil vinden om het er met anderen over te hebben. En dat is nu nog even niet zo. Ik kan ze ervaren, ik kan ervan genieten, ik kan de vaardigheden die erbij horen stelselmatig verder ontwikkelen. Maar ik kan er nog niet over praten. Niet echt. Niet zonder schroom of angst voor oordeel. Dus dat ga ik nog even niet doen. Het komt wel.

In de tussentijd hangt er een bordje op mijn deur: Op reis langs de paden tussen de werelden.
En in afwachting van woorden zijn er beelden.

(c) Inaya photography