Zoals ooit onze voorouders cirkels van licht vormden om de klauwen van het duister te verjagen, zo zitten wij verzameld omdat iets in ons nog steeds weet hoe dat moet. We schenken gensters aan de nacht, we offeren verhalen. We voeden ons met zachte monden. Dromen, uitgesproken knetterend, smeulen met de gloed van telkens verse adem. Ten slotte heeft het vuur het laatste woord. Wat … Lees verder Zaailing #116 – Kathedralen
Een cirkelgedicht in twee richtingen We rijzen op uit donker water en aan de monding van de maan stromen we berustend over. Wat ons verankert, is onvast: witte gaten in donkere hemels smeltend in stralen, hongerig van mond. Hoe anders zijn wij soms, rafelend op de getijden, hoe moeilijk verstaanbaar voor elkaar. Wij kennen elkaar wassend en krimpend, boren naar de bodem en leggen ons … Lees verder Zaailing #108 – De monding van de maan
We hebben het allemaal gedaan, in zoveel verschillende poses naar onszelf gestaard; de spiegels ontweken om in breekbaarheid verbindingen te slaan We hebben gesproken met elke stem die we hadden, erop vertrouwd dat minstens een ervan ons zou vatten als we het zelf niet konden en elke echo kwam met een licht verschillend silhouet We hebben het allemaal gedaan – het uitgeputte ineenzinken, het hoopvolle … Lees verder Zaailing #105 – We zijn het allemaal geweest
Hardnekkige melodietjes 