Ik ben herbegonnen in het magistrale boek The web of meaning van Jeremy Lent. Dingen twee keer lezen kan heel heilzaam zijn om ze beter te begrijpen. En juist wanneer ik de passage bereik over de twee verschillende stemmen die we allemaal in ons hebben (de Interpreteerder en de Mysticus), barst er op sociale media het zoveelste bombardement van wantrouwen los. De details doen er … Lees verder Verhalen zijn vergif
Purgatorium, zo heet het vagevuur uit de christelijke traditie oorspronkelijk. Purgare betekent in het Latijn zoveel als ‘zuiveren, louteren’. Het vagevuur is met andere woorden de plek waar zielen die iets op hun kerfstok hebben een (al dan niet gedwongen) vorm van bewustwording en zuivering ondergaan. Het is de plaats waar de inzichten komen, en die inzichten zijn niet zelden pijnlijk, of minstens toch ongemakkelijk. … Lees verder Het vagevuur van de puber die Mensheid heet
‘Ik heb het gevoel dat die hele C*-periode mij veel gebracht heeft’, zegt mijn vriendin. Ze eet de laatste happen van de verrukkelijke zuurdesemtoast met vis en groenten die we allebei besteld hebben. ‘Ik mag echt niet klagen, zeker niet als ik zie hoe andere mensen eraan toe zijn.’ ‘Je bent de laatste jaren ook enorm gegroeid’, zeg ik. Dat zijn geen loze woorden. Ze … Lees verder Je hebt er wel ja tegen gezegd
Er was eens… Een betoging misschien, van mensen die het anders wilden. Of een overheid, die vanuit verkramping beleid voerde. Een groep wetenschappers, die zo oprecht overtuigd waren van hun missie dat ze vergaten dat er andere manieren bestonden om naar de dingen te kijken. Groepen op macht belust, die verhalen konden verdraaien om zo meer invloed te krijgen. Nog andere mensen, die zo in … Lees verder Verhalen om in te geloven
De actualiteit, de gruwel. Een peuter vermoord. Een losgeslagen psychopaat met een verleden. Een systeem met veel te grote mazen om door te glippen. Ik leef mee met de slachtoffers, ik kan niet anders. Maar bij elk bericht, elke commentaar die ik zie, voel ik ook die rilling van onbehagen. Het klopt niet. We gaan té kort door de bocht. Nee, als samenleving kun je … Lees verder We kweken kapotte mensen
Als het even kan, vermijd ik het centrum van drukke steden, en al helemaal in feest- of koopjestijd. Maar gisteren was ik op vraag van familie die een museumbezoek georganiseerd hadden in het centrum van Antwerpen en het was de hel. Gisteren, als in: de dag dat de politie hele stromen wagens naar de P&R’s buiten de stad moest escorteren omdat het centrum overspoeld werd … Lees verder Wat we willen
Ik volg een ritueel pad dit jaar, dat zich uitstrekt in de twaalf ‘rooknachten’, de nachten die zich volgens de overlevering buiten de tijd bevinden, omdat ze het verschil overbruggen tussen de omwenteling van de zon en de daar niet helemaal mee overeen komende maancycli binnen één jaar. De wiskunde ervan laat ik aan me voorbij gaan, de symboliek is krachtig. De donkerste dagen van … Lees verder Tijd om te rouwen
Er zijn van die momenten waarop een paar oude puzzelstukjes plotseling in elkaar vallen. Een bericht van Jeroen Olyslaegers zette me aan het denken – niet voor de eerste keer – over seksisme en de omgangsvormen tussen mannen en vrouwen. Ik citeer: “Het ging over een zangeres. Een vrouw plaatste een foto van haar op FB waaronder een mooie quote over het waarom van zingen. … Lees verder Contexten vermengen is niet onschuldig
Elke ochtend als ik mijn zoon op zijn fiets zie stappen, hesje aan, fietslicht aan, boekentas met fluo eromheen, fluitend door weer en wind, denk ik: wat word je groot. Wat ben ik trots op je. Tegelijk houd ik ook altijd weer mijn moederhart vast. Omwille van zotte en gehaaste automobilisten in de eerste plaats, maar daaronder liggend knaagt altijd de vraag: wat zal jij meedragen van deze donkere, intense, angstige dagen? Hoe zal jij de rest van je leven tegemoet gaan? Hoe diep zal de angstige indruk van de donkere C*-jaren op jou zijn? En zal jij ooit nog tijden kennen die enigszins kunnen tippen aan de zorgeloosheid waarin wij, jouw ouders, mochten opgroeien? Lees verder Een leefbare toekomst
Toen ik jong was, had ik een hekel aan lessen geschiedenis die ongeveer als volgt klonken: ‘In (jaar) xxxx werd het land geteisterd door hongersnood. Door een combinatie van de slechte oogsten van de jaren daarvoor en de aanhoudende spanningen tussen adel, clerus en het volk namen de gevoelens van vijandigheid toe. In (jaar) xxxx kwam het tot een bloedige opstand. De opstandelingen, een bondgenootschap … Lees verder De vloek van het vogelperspectief
Hardnekkige melodietjes 