
Een leefbare toekomst
Elke ochtend als ik mijn zoon op zijn fiets zie stappen, hesje aan, fietslicht aan, boekentas met fluo eromheen, fluitend door weer en wind, denk ik: wat word je groot. Wat ben ik trots op je. Tegelijk houd ik ook altijd weer mijn moederhart vast. Omwille van zotte en gehaaste automobilisten in de eerste plaats, maar daaronder liggend knaagt altijd de vraag: wat zal jij meedragen van deze donkere, intense, angstige dagen? Hoe zal jij de rest van je leven tegemoet gaan? Hoe diep zal de angstige indruk van de donkere C*-jaren op jou zijn? En zal jij ooit nog tijden kennen die enigszins kunnen tippen aan de zorgeloosheid waarin wij, jouw ouders, mochten opgroeien? Lees verder Een leefbare toekomst