Hoe weet je dat, dat er een nieuwe fase aangebroken is? Hoe kun je met zekerheid zeggen dat je overgestoken bent van één stuk van je leven naar een volgend? Eigenlijk kun je dat niet. Of toch niet op het moment zelf. Als het inzicht er al is, dan komt het altijd achteraf. Dat werkt niet zo goed voor onze menselijke geest, die graag de … Lees verder Een nieuwe fase
Duisternis, noem me broeder zodat ik niet bang ben voor wat ik zoek. De auteur van deze prachtige uitspraak is onbekend. Ik las ze voor het eerst in een boek over Jungiaanse psychologie waarin de nadruk lag op de ‘schaduw’: het stuk van onze psyche waarin we alle dingen opbergen die we onwenselijk vinden van onszelf. Onze angsten, onze meest geheime verlangens, onze schaamte, onze … Lees verder De helende aanraking van het duister
Een cirkelgedicht in twee richtingen We rijzen op uit donker water en aan de monding van de maan stromen we berustend over. Wat ons verankert, is onvast: witte gaten in donkere hemels smeltend in stralen, hongerig van mond. Hoe anders zijn wij soms, rafelend op de getijden, hoe moeilijk verstaanbaar voor elkaar. Wij kennen elkaar wassend en krimpend, boren naar de bodem en leggen ons … Lees verder Zaailing #108 – De monding van de maan
Ik kras de scherven van ons verhaal in een verleden venster, zoekend naar een klank die ik herken. Na wortel, tak en stam kwam vallen en vergaan. Nu perst het leven ons samen, fossiele verstarring kreunend onder druk. Diamant zijn vraagt intens veel tijd. De winter sluipt op wollen voeten de kamer in en likt de laatste restjes warmte van de ramen. Wat denk je, … Lees verder Zaailing #101 – Diamant
We kraken. We barsten. We kreunen onder een druk die maar niet afneemt. Op bepaalde momenten in de geschiedenis gaat een samenleving door een periode van immense verandering. Er zijn gebeurtenissen van buitenaf die alles laten daveren en tegelijk is er ook een druk van binnenuit, veroorzaakt door diep ingesleten overtuigingen, verroeste structuren, oude manieren van denken en handelen die niet in staat zijn om … Lees verder Onder druk
Met de rijrichting mee is de meest effectieve manierom iets achter te laten. Je vraagt je af waar zijvan droomt. De sfinx zwijgt. Hoogstens glimlacht ze,een mondhoek die de stilte verder ongemoeid laat. Langs haar heen stroomt een verhaal maar de essentieis niet scherp te krijgen. Stond er een kind op het perronwaar zij vertrok? Lag er nog een man tussen de lakenstoen ze zacht … Lees verder Zaailing #99 – De sfinx
Als een gordijn dat langzaam het toneel prijsgeeft, walsen de wolken met de eerste aarzelende stralen licht. Soms is betovering solide als rots. De ochtend proeven, de belofte van de tocht die ons pas na pas omhelst. Haast leert de reis ons af, tot we leren vallen als regen, voor elke stap een weerschijn in de wolken voor elk ogenblik een druppel. Maar die ene, … Lees verder ZAAILING #84 – Alles wat ooit was
Hardnekkige melodietjes 