In de reeks onevenaarbare openingszinnen: Why is the measure of love loss?(Jeanette Winterson, Written on the body, 1992) Ik maakte kennis met die zin (en het hele boek dat erop volgde) in 1996, toen ik nog te jong en te naïef was om alles wat er tussen de lijnen lag, als de lichamen tussen lakens of de wanhopige intimiteit waarnaar we snakken, ten volle te … Lees verder Doe verdomme iets
Elke ochtend als ik mijn zoon op zijn fiets zie stappen, hesje aan, fietslicht aan, boekentas met fluo eromheen, fluitend door weer en wind, denk ik: wat word je groot. Wat ben ik trots op je. Tegelijk houd ik ook altijd weer mijn moederhart vast. Omwille van zotte en gehaaste automobilisten in de eerste plaats, maar daaronder liggend knaagt altijd de vraag: wat zal jij meedragen van deze donkere, intense, angstige dagen? Hoe zal jij de rest van je leven tegemoet gaan? Hoe diep zal de angstige indruk van de donkere C*-jaren op jou zijn? En zal jij ooit nog tijden kennen die enigszins kunnen tippen aan de zorgeloosheid waarin wij, jouw ouders, mochten opgroeien? Lees verder Een leefbare toekomst
Toen ik jong was, had ik een hekel aan lessen geschiedenis die ongeveer als volgt klonken: ‘In (jaar) xxxx werd het land geteisterd door hongersnood. Door een combinatie van de slechte oogsten van de jaren daarvoor en de aanhoudende spanningen tussen adel, clerus en het volk namen de gevoelens van vijandigheid toe. In (jaar) xxxx kwam het tot een bloedige opstand. De opstandelingen, een bondgenootschap … Lees verder De vloek van het vogelperspectief
Wanneer komt het moment dat we op de knieën zakken en toegeven dat dit geen strijd is die we moeten winnen, dat het zelfs geen strijd is die we gaan verliezen, ook al hoort er diep verdriet bij, maar dat dit gewoon de definitie is van wat het is om te leven op deze planeet? Dat schreef ik een jaar geleden al, over onze aanpak … Lees verder De oude verhalen zijn doodmoe
Ik ben weer thuis, maar het voelt nog niet helemaal zo. Iets in mij is gefragmenteerd, ontworteld. Veel heeft te maken met de woelige toestand van de wereld. Ik snak naar de rust van mijn werkkamer, van een soort lockdownachtig isolement zelfs. Ik heb geen boodschap aan de overload aan activiteiten, vragen en aanbiedingen die mijn kant op komen. De vaardigheid om nee te zeggen … Lees verder De blauwe pillen zijn op
Sinds begin vorig jaar heb ik het gevoel dat ik in een slechte rampenfilm terecht gekomen ben. Een reeks bosbranden die zo hels zijn dat de hemel er wekenlang zelf van in brand lijkt te staan (Australië, januari 2020). Een virusuitbraak die de hele wereld lamlegt (C**, maart 2020 – heden). Een kurkdroge lente en ongewoon hete zomer bij ons, die op andere plaatsen leidde … Lees verder Niet erboven, maar er middenin
Ecologische spiritualiteit & kennismaking met een boek in wording In de kamer met de indigoblauwe muur en het raam op de tuin, die ik sinds een paar maanden als werkkamer gebruik en waar ik creatief zo gelukkig ben, hangt een schilderijtje van mijn moeder aan de muur. Het heet ‘De spreidstand’. Het stelt een Aziatisch ogende vrouwenfiguur voor, die in een wijde pofbroek elegant maar … Lees verder Bezield leven
Daar is ze dan, de lente. Het seizoen van hoop en herstel, van een nieuw begin en een nieuw lied voor elke vogel.Wat mij betreft is er nog nooit een vreemder seizoen geweest. Een jaar geleden sprak ik mijn hoop uit dat een lockdown die alle activiteit stillegde voor ons allen een moment van bezinning kon betekenen. Deze crisis was al lang in de maak. … Lees verder Oorverdovende stilte
Wat we in deze samenleving ook beweren: we houden niet van onze kinderen. Reageer je nu verontwaardigd? We weten allang dat je mooie woorden moet koppelen aan daden, en wie kijkt naar wat we doen, kan niet anders dan concluderen dat we ofwel bewust liegen, ofwel niet beseffen dat we liegen. Ik weet niet welke van de twee het ergst is. Als onze samenleving van … Lees verder We houden niet van onze kinderen
Het zou ons sieren om wakker te worden Veertien jaar geleden verscheen An incovenient truth, de film waarin Al Gore de vinger legt op de diepe, zere plek van klimaatopwarming en menselijke overconsumptie. De ongemakkelijke waarheid die hij ons toen voorschotelde, is niet veranderd – waarheden gebaseerd op natuurwetten en harde feiten hebben niet snel de neiging dat te doen. De smeltende ijskappen, het methaan … Lees verder Een bubbel, een virus, een droom
Hardnekkige melodietjes 