Er was eens… Een betoging misschien, van mensen die het anders wilden. Of een overheid, die vanuit verkramping beleid voerde. Een groep wetenschappers, die zo oprecht overtuigd waren van hun missie dat ze vergaten dat er andere manieren bestonden om naar de dingen te kijken. Groepen op macht belust, die verhalen konden verdraaien om zo meer invloed te krijgen. Nog andere mensen, die zo in … Lees verder Verhalen om in te geloven
Ik volg een ritueel pad dit jaar, dat zich uitstrekt in de twaalf ‘rooknachten’, de nachten die zich volgens de overlevering buiten de tijd bevinden, omdat ze het verschil overbruggen tussen de omwenteling van de zon en de daar niet helemaal mee overeen komende maancycli binnen één jaar. De wiskunde ervan laat ik aan me voorbij gaan, de symboliek is krachtig. De donkerste dagen van … Lees verder Tijd om te rouwen
Ik kras de scherven van ons verhaal in een verleden venster, zoekend naar een klank die ik herken. Na wortel, tak en stam kwam vallen en vergaan. Nu perst het leven ons samen, fossiele verstarring kreunend onder druk. Diamant zijn vraagt intens veel tijd. De winter sluipt op wollen voeten de kamer in en likt de laatste restjes warmte van de ramen. Wat denk je, … Lees verder Zaailing #101 – Diamant
We kraken. We barsten. We kreunen onder een druk die maar niet afneemt. Op bepaalde momenten in de geschiedenis gaat een samenleving door een periode van immense verandering. Er zijn gebeurtenissen van buitenaf die alles laten daveren en tegelijk is er ook een druk van binnenuit, veroorzaakt door diep ingesleten overtuigingen, verroeste structuren, oude manieren van denken en handelen die niet in staat zijn om … Lees verder Onder druk
Elke ochtend als ik mijn zoon op zijn fiets zie stappen, hesje aan, fietslicht aan, boekentas met fluo eromheen, fluitend door weer en wind, denk ik: wat word je groot. Wat ben ik trots op je. Tegelijk houd ik ook altijd weer mijn moederhart vast. Omwille van zotte en gehaaste automobilisten in de eerste plaats, maar daaronder liggend knaagt altijd de vraag: wat zal jij meedragen van deze donkere, intense, angstige dagen? Hoe zal jij de rest van je leven tegemoet gaan? Hoe diep zal de angstige indruk van de donkere C*-jaren op jou zijn? En zal jij ooit nog tijden kennen die enigszins kunnen tippen aan de zorgeloosheid waarin wij, jouw ouders, mochten opgroeien? Lees verder Een leefbare toekomst
Toen ik jong was, had ik een hekel aan lessen geschiedenis die ongeveer als volgt klonken: ‘In (jaar) xxxx werd het land geteisterd door hongersnood. Door een combinatie van de slechte oogsten van de jaren daarvoor en de aanhoudende spanningen tussen adel, clerus en het volk namen de gevoelens van vijandigheid toe. In (jaar) xxxx kwam het tot een bloedige opstand. De opstandelingen, een bondgenootschap … Lees verder De vloek van het vogelperspectief
Wanneer komt het moment dat we op de knieën zakken en toegeven dat dit geen strijd is die we moeten winnen, dat het zelfs geen strijd is die we gaan verliezen, ook al hoort er diep verdriet bij, maar dat dit gewoon de definitie is van wat het is om te leven op deze planeet? Dat schreef ik een jaar geleden al, over onze aanpak … Lees verder De oude verhalen zijn doodmoe
‘Over tien jaar ben ik ook 65, hoor’, zei een vriendin een beetje geschrokken toen ik in een gesprek naar aanleiding van mijn vorige blog vlakaf stelde dat we als samenleving eens goed moeten beginnen nadenken over hoe krampachtig we mensen in leven willen houden. En dan? dacht ik. Het is niet omdat ik tien jaar jonger ben dan jij dat ik morgen niet van … Lees verder Een mooi begin
Beste beleidsmakers, Met de recent genomen maatregelen doet u de complotdenkers een onschatbaar cadeau. Ik twijfel niet aan uw goede bedoelingen, ook nu niet. Dat maakt mij in de ogen van velen ongetwijfeld naïef. Maar ik ben ervan overtuigd dat slechte beslissingen bijna altijd genomen worden door gewone mensen met goede bedoelingen. Daarom zie ik in het vergevorderd invoeren van het Covid-Safe Ticket en het … Lees verder De tragiek van het zwaktebod
Ik ben weer thuis, maar het voelt nog niet helemaal zo. Iets in mij is gefragmenteerd, ontworteld. Veel heeft te maken met de woelige toestand van de wereld. Ik snak naar de rust van mijn werkkamer, van een soort lockdownachtig isolement zelfs. Ik heb geen boodschap aan de overload aan activiteiten, vragen en aanbiedingen die mijn kant op komen. De vaardigheid om nee te zeggen … Lees verder De blauwe pillen zijn op
Hardnekkige melodietjes 