Overgangen

Jezelf heruitvinden, hoe vaak doe je dat in een mensenleven?
Eén keer, twee keer, twintig keer?

That time of year again (c) Inaya photography

Er zijn overgangen genoeg, momenten van grote betekenis waarbij er altijd sprake is van een ‘voor’ en een ‘na’, kantelpunten waarna niets nog helemaal hetzelfde is. De eerste keer als kind zonder ouders op pad. De eerste keer seks. Afstuderen. De eerste job. De eerste job opzeggen. Zwanger worden. Moeder worden. Een geliefde verliezen. Een boek uitgeven. Een belangrijke reis maken. De momenten om nieuwe versies van onszelf tegen te komen, zijn veelvuldig, als we ze willen aangrijpen. Doorgaans heb ik trouwens niet het gevoel dat ik mezelf heruitvind, maar dat een stuk van mij zich anders blijkt te ontwikkelen dan ik het had verwacht. Het leven helpt mij groeien en ik verbaas mezelf met de vorm die ik aanneem.

Op dit moment sla ik mezelf gade en ervaar ik opnieuw een drempelmoment, een overgang. Een heel actieve en extraverte fase van mijn leven, die bijna een decennium heeft geduurd, is deze winter afgerond (hoewel het proces al langer aan de gang was) met een periode van diep naar binnen keren. Het is heel stil geweest op deze blog, want er was niets te delen. Of toch niets wat ik de moeite van het delen waard vond. Deelt een berin in winterslaap haar dromen met de besneeuwde bomen buiten?

Ja, er was een knie die opspeelde, en die me attent maakte op hoe ik letterlijk en figuurlijk bijna door de knieën ging onder het gewicht van klimaatsomberheid. Er was dat heerlijke tarotproject, dat nu even in wachtfase zit maar in de tweede helft van dit jaar zeker opnieuw opgepikt wordt. Er was een rondje heel oude gezinsdynamieken die onder het licht van een Volle Maan-conjunct-Kairon onder de loep wilden worden genomen. Er was meer dan eens het gevoel op het snijpunt van tijdvakken te staan, omkijkend naar een wereld waarnaar niet meer kon worden teruggekeerd, zonder helder beeld van wat ons wacht aan de horizon van de toekomst.

(c) Inaya photography

Ik heb mezelf de totale vrijheid van tijd en exploratie gegund om erachter te komen wat mijn eigen innerlijke flow nu eigenlijk wil (of niet). Dat proces is nog niet helemaal ten einde, maar dat geeft niet. Na een zeer rustige winter krijg ik nu de gelegenheid om mezelf beter te leren inschatten tijdens een heel gevulde zomer.

Want nu, met het uitbarsten van de lente, voel ik de stromen keren. Mijn agenda voor de komende maanden wordt zot druk, schijnbaar uit het niets zijn activiteiten en engagementen opgedoken. Ik zal heel goed mijn evenwicht moeten bewaren, maar ik kan dat ondertussen wel. Het hectische einde van een schooljaar boordevol lezingen en jury’s zal bovendien naadloos overgaan in het SmåBUS kinder- en jeugdboekenfestival, gevolgd door een drie weken lange roadtrip met mijn gezin door Zweden en een klein stukje Finland. Ik kan niet beloven dat hier weer snel veel meer te lezen zal vallen – het zal augustus zijn wanneer ik weer boven water kom.

Maar de verandering die ik voel, heeft te maken met iets anders dan een volle agenda. Hoe druk die ook is, in mijn hoofd is het juist minder druk. Ik heb een aantal dingen waar ik vroeger heel hard mee bezig was, losgelaten. Ik voel me meer dan ooit deel van het landschap, van het ecosysteem, van het weefsel van verbindingen dat mijn wereld uitmaakt. Mensen, dieren, planten, stenen, kleuren, de werelden voorbij de sluiers van het waakbewustzijn, alles wordt helderder, alles voelt dichterbij, zonder dat ik daarom meer naar buiten moet komen. Kan het ook echt zo, in de wereld staan, vraagt mijn innerlijke introvertje zich af. Ik geloof van wel.

Calladium queen waking up (c) Inaya photography

En er is ook die andere overgang, waarvan de eerste zachte sluimeringen zich stilaan laten voelen in mijn lichaam dat langzaam opschuift richting vijftig. Ik verwelkom ook deze overgang. Onze samenleving heeft Wijze Oude Vrouwen nodig, en ik ben van plan elk grijs haar dat ik heb te laten tellen voor tien.

Daarom sluit ik dit overgangsblogje heel graag af met de woorden van Sharon Blackie, uit haar boek Hagitude (hag = oude vrouw, heks).

“I think, as women grow older, we miss mystery. We miss magic. Not the kind of magic that stems from magical thinking, but the magic that comes from wonder. The wonder of experiencing the world as still brimming with possibility, in spite of the fact that certain life paths and choices disintegrate before our eyes as we age. At sixty years old, my fleeting and not especially original childhood dream of becoming an astronaut is clearly no longer an option. But we always have the capacity to reinvent ourselves, right to the end. This world will always be disposed to transform us beyond our wildest dreams. Not in an outer sense, collecting accolades and appurtenances – but inside ourselves, as we burn away all the dross and come to embody the person we were always meant to be.”

(c) Inaya photography

Ik wens mezelf, en ons allen, een fijne tocht door de warme, lichte, vruchtdragende helft van het jaar.
Elke stap telt.