Er hangt goesting in de lucht, het lichtjes prikkelende verlangen naar iets nieuws. Het is een heerlijk gevoel, en het is tegelijk een broodnodig beetje compensatie voor heel veel andere dingen.
We hebben de kaap van het astrologische jaar gerond, vanaf nu beginnen we aan een heel nieuwe jaarcyclus en volgens sommigen mogen we ons schrap zetten omdat er van alles op ons af gaat komen. Dat zou best wel eens kunnen. Wat al lang kleine scheurtjes waren in het weefsel van de samenleving en het traditionele en vertrouwde Verhaal dat we elkaar al veertig eeuwen vertellen over de plaats van de mens in de schepping, worden nu stilaan gapende kloven. Oude spoken laten hun tanden zien, en hun muil ruikt niet fris. Steeds meer mensen zien het en zeggen: dit kan niet meer, dit gaan we uitmesten. Anderen verschansen zich, tot de tanden gewapend, om het uiteenvallende spook te beschermen. Allerlei verschillende vormen van polarisatie scherpen aan.
De natuur doet intussen haar ding, ook in klimatologische omstandigheden die niet evident zijn. Er was al een hele tijd van alles te bespeuren in de tuin. De pruimelaars waren voor het zoveelste jaar op rij een goeie maand te vroeg met hun bloesems – verloren moeite voor de bijen. De rozen schoten al uit terwijl de toverhazelaar nog volop zong in vurige tongen. De nijdige winterprik op een moment dat niemand hem nog wilde of verwachtte, maakte korte metten wat kwetsbare beestjes en scheutjes. Alles voelt lichtjes uit de kom.
Maar nu is het dus officieel lente, ook de kalender zegt het. Hoera! Toch?
Nee, ik geloof niet dat we er gaan komen door vrolijk ‘Ostara’ te roepen en een paar foto’s van bloesems en paaskuikens te posten. Vooral niet in een wereld waarin de natuur steeds harder onder druk komt te staan. Je kunt jezelf in slaap wiegen met sprookjes, of die nu uit de christelijke, Keltische of kapitalistische tijd komen. Maar er is wél bewustwording, en dat stemt me hoopvol. Bewustwording over wat er echt niet meer lukt, over hoe onhoudbaar het systeem geworden is, over wat we wél nodig hebben om te kunnen spreken van een leven dat de moeite waard is om geleefd te worden. In alle eenvoud, soms. Zonder al het getoeter op sociale media, of het najagen van kicks of grote successen.
Dat is soms ook echt afkicken. We zijn allemaal opgevoed op een dieet van presteren, in een filosofie van uitblinken en met de angst voor tekort (aan middelen, aan aandacht, aan zingeving). Betekenis aan je leven kunnen toekennen zonder je kapot te rennen in het circusrad dat onze samenleving is geworden, is een oefening in bescheidenheid en terugkeren naar de essentie. In vertrouwen ook, dat hoe onbenullig je ook bent, je wél betekenis hebt. En dat dat genoeg is.
We hebben een nieuw baken nodig. Here, light is the measure of things, zegt mijn vriendin Maja in Finland, waar de vogels nesten beginnen bouwen bij -11°C terwijl er nog een dikke laag sneeuw over alles heen gedrapeerd ligt. Ze wachten niet op zachtere temperaturen, ze laten zich leiden door het licht. En dat is alomtegenwoordig.
Dat vind ik een krachtige gedachte. Op een moment dat alles op deze planeet aan het schuiven gaat op steeds dieper voelbare manieren, waarop temperaturen en seizoenen niet meer werken als baken en waarop onze oude vormen van houvast steeds verder afkalven, is er altijd nog het licht.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That’s how the light gets in.
Die prachtige regels van Leonard Cohen komen bijna vanzelf naar boven bij het mijmeren over al het bovenstaande, en ze bieden het juiste soort troost bij alles wat ik hier juist schreef. De evoluties van de aarde, het barsten van de samenleving, het openbarsten van ons oude zelf en het licht als de maatstaf der dingen: we kunnen er niet aan ontkomen. We groeien onherroepelijk het nieuwe tegemoet.
Moge deze lente zacht zijn, en genadeloos op de beste manier – een werkelijk moment van ontluiken.
Hardnekkige melodietjes 
Kippenvel Kirstin, bij het zien van jouw prachtige interpretaties van de tarot. En bij het lezen van jouw woorden. Elke keer weer voelt het als een soort thuiskomen in jouw woorden. Wat er bij mij van binnen wel is, maar er niet uit wil komen, stroomt bij jou als vanzelf – zo lijkt het. Het gevoel van ‘thuiskomen’ heeft deze keer ook wel een dubbele betekenis. We zijn even in NL geweest, en inmiddels weer terug. Het ‘onder onze steen’ vandaan komen en met de ‘grote boze buitenwereld’ geconfronteerd te worden, brengt mij altijd van slag. Maar zoals in Finland het licht een baken is, zo zijn jouw woorden dat nu voor mij. Ik ben weer ‘geland’. Dank je wel ❤️🙏
LikeGeliked door 2 people
Ik kan niet anders zeggen dan ‘dankjewel’, lieve Anuscka. Het voelt als een voorrecht om dit te mogen doen voor iemand. Ik probeer zo goed mogelijk gestalte te geven aan wat er in mij leeft, en dat is soms ook voor mij ploeteren. Niet om de woorden helder te krijgen, maar om het gevoel scherp te stellen zodat het zich laat beschrijven… Ook mij ontglipt het soms, het blijft een vorm van ver-talen. En ik ben me sterk bewust van hoe moe een stukje van mij is, hoeveel nood het heeft aan voeding. Ik luister ernaar, ik geef het ruimte. Daarom dat ik de laatste tijd ook relatief weinig heb geschreven hier. De kunst is het pad te lopen zonder dat je weet waar het heengaat, nietwaar?
En ja, die ‘buitenwereld’, daar leef ik toch ook nog voor een groot stuk in. Het is de wereld van werk en school, van dingen die mogen en moeten. Erin leven en bewegen valt ook mij soms zwaar. Nog een pad waarvan ik de bestemming niet ken…
Veel liefs!
LikeGeliked door 2 people
Ja, dat gevoel scherp stellen, dat is nog een hele kunst, soms. Die moeheid herken ik. Er is veel gaande op de wereld, en daar kun je je niet (altijd) aan onttrekken, of tegen ‘wapenen’ – zo je dat al zou willen. Het pad bewandelen en genieten van het nu is dan inderdaad het beste. Geen verwachtingen, geen projecties, maar gewoon goed zorgen voor jezelf en je dierbaren en de aarde.
Veel liefs terug!
LikeGeliked door 2 people
Prachtig verwoord. Ik word er zen van 😉
LikeGeliked door 1 persoon
❤️❤️
LikeLike