Sluierkijken

(c) Inaya photography

Dag Kirstin,
Ik ken jou vooral als collega-schrijver. Met interesse volg ik jouw boeken en ik pik hier en daar ook een van je online schrijfsels mee. Vanuit die beiden merk ik dat je veel bezig bent met planten, bomen… En omdat we het op een bepaald vlak (medisch gezien dan) even niet meer weten betreft een aandoening van onze zoon richt ik mijn schrijven even aan jou.

Zo begon de mail die ik vorige zomer op vakantie kreeg van een man wiens werk ik bewonder maar die ik nog nooit in het echt had ontmoet. In deze tijden van digitale ‘vrienden’ kun je een heel arsenaal kennissen hebben over wie je best wat weet zonder dat je hen ooit in het echte leven de hand hebt geschud. Er is iets bijzonders aan dit soort verbindingen en sommige kunnen op een speciale manier echt diep gaan. Vaker blijven ze – en dat is ook prima – eerder een soort besnuffelen van op afstand, even binnenkijken in de interne keuken van een sympathieke onbekende die een leuk kind heeft, een snoezige hond, of een mooi nieuw boek.

Zo ook deze man. Mijn eerste reactie was er dan ook een van pure verbazing. Hoe kom je in ’s hemelsnaam bij mij terecht, dacht ik. Wat heb je precies gevoeld tussen de regels van mijn teksten dat je dit moedige bericht nu durft schrijven? Zijn hulpvraag was de oprechte noodkreet van een ouder die het even echt niet meer wist, en dat raakte me diep. Ik wilde hem ook echt graag antwoorden. Maar wat kon ik hem bieden, behalve een paar doorverwijzingen? Want ik mag dan al diepe voeling hebben met de ritmes van natuur, over de medicinale werking van kruiden weet ik omzeggens niets.

Een stemmetje in mij fluisterde: Je kunt hem wel iets anders bieden. Iets wat je al jaren doet voor je vrienden en familie. Iets waarvan je weet dat je er goed in bent.

(c) Inaya photography

Onder elke vorm van lijden en ongemak ligt, als je diep genoeg graaft, de schreeuw van een primaire innerlijke behoefte. Wanneer een kwaal zich uit, zijn er in veel gevallen duidelijk herkenbare en vaak lichamelijk aanwijsbare factoren voor aan te wijzen. Maar er zijn tegelijk ook veel subtielere dingen die mee aan de basis liggen, verweven in de (fysieke of emotionele) omgeving, het familieweefsel, de persoonlijke aanleg, de gezinsdynamiek, patronen over de generaties heen… Binnen de ingewikkelde cocktail van dat alles ontspint zich onze gezondheid – of het gebrek daaraan.

Het leven is complex en er bestaan geen wondermiddelen. Maar er zijn wel veel puzzelstukjes, en inzichten die kunnen helpen om telkens wat meer verlichting en inzicht te brengen. In het beste geval werken een heleboel verschillende benaderingen daarin als een caleidoscoop met elkaar samen, met het algemene welzijn van individu én omgeving in het hart ervan.

Toen ik een kind was en mensen iets uitlegde, zeiden volwassenen vaak geamuseerd: jij moet leerkracht worden. Dat ben ik effectief ook geworden, en het klopt, ik ben er best goed in. Maar de afgelopen jaren zeiden mensen die met mij in gesprek raakten me steeds vaker iets anders: jij zou een heel goeie therapeut zijn.

Eerlijk? Ik heb het overwogen. Maar professionele hulpverlening, ook in het alternatieve circuit, is mijn ding niet. Daarvoor blijf ik toch te veel kunstenaar, magiër en vrijbuiter. Maar ik bén wel een genezer, op een of andere manier. Een gier die schoonmaakt, een Wandelaar tussen de weefsels van de werelden. Met de medische kant van de zaak bemoei ik me niet maar voor het dieptezicht in de onderliggende lagen heb ik een aangeboren talent.

Dat talent heeft zich de afgelopen dertig jaar stelselmatig verder ontwikkeld, door opleidingen, workshops, stapels boeken, veel persoonlijke therapie en misschien nog het meest van al: het aanscherpen van mijn intuïtieve vaardigheden, om te zien/horen/voelen/begrijpen wat zich afspeelt onder de oppervlakte. Ik ben thuis in de sluierwereld waar een stukje van de dynamieken zitten, ik heb een neus voor waar de energie niet ‘stroomt’. Innerlijke balansen herstellen is niet iets wat ik doe als ik er een uurtje tijd voor heb, het is een levenshouding.

(c) Inaya photography

Kaarten, tarot en andere, zijn daarbij altijd een van mijn favoriete werktuigen geweest. Ze reiken beelden en inzichten aan. En ik gebruik ze nog altijd zeer graag, hoewel ik intussen op het punt ben dat ik ze voor sommige mensen nauwelijks meer nodig heb.
Maar kaartleggen voor een partner, een ouder, een zus of een dierbare vriendin met wie je al jaren lief en leed deelt en die tegenover je aan tafel zit, is nog iets helemaal anders dan peilen naar wat er scheelt met een onbekend jongetje waarvan je niet meer kent dan de naam.

Toch voelde ik hoe de hulpvraag aan mijn mouw trok, en hoe alles in mij zei: dóe dit nu gewoon. Het gevoel was niet te negeren, integendeel, het zachte, wijze stemmetje in mij zei: dit is belangrijk.
Mijn goeie ouwe innerlijke criticus, altijd op post om mij te beschermen, was er echter ook als de kippen bij: ‘Je kent die man en zijn gezin totáál niet. Je kunt dan wel inzichten krijgen uit een legging, maar hoe kun je nu zeker weten dat je hem goedbedoeld niet de grootst mogelijke onzin vertelt?’
Het wijze stemmetje fluisterde glimlachend: Al wat je moet doen, is vertrouwen wat je te zien krijgt. En dat delen.

Dus dat deed ik. Ik stelde de vader voor dat ik mijn voelsprieten zou uitsteken naar de diepere lagen van de dynamiek die aan de gang was voor zijn zoon. Hij stond ervoor open. Het duurde even voor ik eraan toe kwam (er kwam een trip door Spanje tussen gefietst), maar eenmaal thuis kon ik me er rustig op concentreren en ging ik aan het werk.

Het beeld dat in de legging naar boven kwam over de jongen voelde voor mij al bij al vrij helder. Ik kon een aantal van zijn sterktes en behoeften duiden. Ik vroeg ook – een bijgedachte – naar de rol van zijn ouders. Die kaarten waren verrassend maar zó duidelijk dat ik het, zonder enig houvast, waagde om op te schrijven wat ik zag: een grote overeenkomst tussen vader en zoon.

(c) Inaya photography

Toen ik de de inzichten doormailde, bleef het even stil. Mijn innerlijke criticus greep al naar de microfoon en bereidde zich voor op een rondedansje. Maar toen kwam het antwoord, dat begon met:

Dag Kirstin,
Ik kan maar niet begrijpen hoe jij zoveel blijkt te weten over ons gezin.

In mijn beschrijving, las ik, stonden een heleboel dingen die nagels met koppen sloegen, inclusief de gedeelde gevoeligheid tussen vader en zoon. Ik was tegelijk niet verbaasd en best wel opgelucht. Mijn innerlijke criticus gaf met een galante buiging de microfoon door aan het zachte, wijze stemmetje, en dat zei luid en duidelijk: En nu ga jij hier iets mee dóen.

Waar de wind doorheen mag (c) Jurgen Walschot

Bijna zes jaar geleden schreef ik in een zeer dierbare Zaailing: ‘Ik voel me opengaan als een deur waar de wind doorheen mag.’ Die uitspraak was nooit meer van toepassing dan nu.

De deuren staan open en de wind brengt de boodschappen. En ik stel mezelf ter beschikking.
Heb je me nodig? Contacteer me.