Een belangrijk gesprek

VII The Chariot – A Contemplative Tarot (c) Walker Between Worlds

Ik had een moeilijk gesprek, deze week. Een belangrijk gesprek.
Het was het sluitstuk van een diep proces dat negen maanden duurde, een hele zwangerschap aan verwerking en inzichten. Het werd gevoerd bij koffie op een koude ochtend, en de mensen rond de tafel waren vrienden die probeerden een breuk te lijmen.

Vorig jaar hakte ik voor mezelf een lastige knoop door en zette een punt achter een creatieve samenwerking van vele jaren. (Nee, niet met Jurgen, geen zorgen voor wie nu even zijn boekminnend hart vasthoudt.) Het was een taaie beslissing en heel harde dobber, want er waren geen echt positieve keuzes te maken, en het werd nog een stukje erger omdat ik geen goeie manier had om de boodschap te brengen. Ik was bang voor de impact van mijn beslissing op de mensen die erdoor getroffen zouden worden, en er speelden nog een aantal andere dingen mee waar ik zelf op dat moment niet helder de vinger op kon leggen. Ik koos voor de enige manier die op dat moment voor mij veilig genoeg voelde (schriftelijk – het geschreven woord is mijn vriend in de zwaarste tijden) en hoopte op het beste.

Dat werd het niet.

I The Magician – A Contemplative Tarot (c) Walker Between Worlds

In de nasleep van de emotionele clusterbom die ik had laten ontploffen – ook in mijn eigen leven, zo bleek algauw – dook ik de diepte in. De redenen waarom ik die – enigszins vreemde – behoefte had gevoeld om mijn veiligheid te waarborgen, kwamen tevoorschijn uit de schaduwen van mijn kindertijd. Oude gebeurtenissen, oude pijn, oude kwetsuren waar het kind dat ik was indertijd geen blijf mee had geweten en die nu in het volle licht van de bewuste dag onder ogen wilden worden gezien.

Ook mensen die hen vanuit de grond van hun hart graag zien, kunnen kinderen behandelen op manieren waarvan ze zich veertig jaar later moeten zien te bevrijden. Angst – angst voor oordeel, angst om vrijuit te spreken, angst om fouten te maken – is niet altijd een bewuste aanwezigheid. Veel vaker is het een mantel die weegt, onmerkbaar want altijd aanwezig en daarom vertrouwd. We kennen onszelf niet zonder zijn beschutting. Maar het is een herinnering aan pijn en kwetsbaarheid die op cruciale momenten laat zwijgen in plaats van spreken, die fluistert over tekortschieten en beter kunnen en schuld.

Ik riep al mijn oude demonen wakker door iets te doen wat, naar het oordeel van sommigen, echt wel beter had gekund.

In de Netflix-serie Lucifer bestaat de hel uit een verzameling kamers waarin gestorven zielen hun eigen angsten, schuldgevoel en trauma’s elke keer weer herbeleven. Ze martelen zichzelf, en ze houden zichzelf gevangen in hun eigen, heel persoonlijke hell loop. Eigenlijk had ik iets gelijkaardigs gedaan. Al mijn zelfkritiek, mijn gevoel van tekortschieten en mijn angst om fouten te maken, ooit ontstaan uit de scenario’s in mijn kindertijd, kwamen mij nu met terugwerkende kracht kwellen. Want ik had mensen echt pijn gedaan, dat was niet te ontkennen. Ik had het onhandig aangepakt. Wat kon ik in godsnaam inbrengen ter verdediging?

XV The Devil – A Contemplative Tarot (c) Walker Between Worlds

Veiligheid.

Dat was het inzicht dat het vlies van mijn oude wonde scheurde en mij frontaal confronteerde met de dingen die ik voor mezelf te rusten moest kunnen leggen. Het meest krachtige moment van de hele afdaling naar herinnering en healing die toen ontstond, was dit: ik, die als volwassen vrouw tussen mijzelf als jong kind en de overweldigende ander in ging staan. Het was een daad van bescherming die niemand indertijd had gesteld. Maar nu kon ik dat wel. En ik zou mezelf nooit meer veroordelen om te zijn wat ik was, en te kunnen wat ik kon. Ook als dat in de ogen van sommigen niet goed genoeg was.

Eigenlijk is het eenvoudig: het is even zinloos om de jonge scheut van een appelboom te overladen met verwijten omdat hij nog geen vrucht draagt als het is om een kind te verwijten dat het niet beter kan dan het op een gegeven moment kan. Geloven in potentieel is iets anders dan eisende verwachtingen stellen.
Met mijn hoofd wist ik dat al veertig jaar. Maar het oordeel van mensen die we graag zien weegt door, op een niveau dat voorbij gaat aan rede. En we maken bij uitstek de stemmen van onze geliefden tot onze eigen innerlijke rechters. Mijn hart, mijn lijf en mijn dieper voelen hadden een half leven aan mildheid in te halen.

Al die dingen kwamen aan bod in het gesprek met koffie op de koude ochtend eerder deze week. Zowel mijn verontschuldigingen voor wat onbedoeld onschuldigen gekwetst had, als de verantwoording van wat niet beter had gekund. Ik kreeg van het leven de kans om als een blok van bescherming voor mijn eigen innerlijke kind te gaan staan. En ik heb het niet teleurgesteld.

IX The Hermit – A Contemplative Tarot (c) Walker Between Worlds

Dat het belangrijke – en moeilijke – gesprek uiteindelijk een warm en vredevol einde kende, is zeker niet alleen mijn eigen verdienste, maar minstens evenveel die van de man die ik tegenover mij aan tafel had. Op zeker moment, naar het einde van de conversatie, kon ik de energie tussen ons letterlijk voelen keren, van een voorzichtig-aftasten-van-elkaar-tegen-de-haren-instrijkende-stemmen naar een gedeelde flow in dezelfde richting. We verstonden elkaar weer. Er werd een raam opengezet, of een deur. De lucht stroomde binnen en de dikke mist die tot dan toe over de einder had gehangen, werd een horizon waar naartoe gelopen kon worden.

Het belangrijkste gesprek is altijd datgene wat we hebben met onszelf. Maar vaak komen we daar pas toe omdat andere mensen met ons mee wandelen op ons pad, ons van klankbord en weerwerk voorzien, en ons uitdagen om voorbij onszelf te groeien.

Al wat restte aan het einde van deze conversatie, was dankbaarheid.

VI The Lovers – A Contemplative Tarot (c) Walker Between Worlds