Innig en immens

Een jaar geleden sprong ik in het diepe.
Ik startte de facebookpagina Bezield Leven en dat voelde als een coming out: mezelf ten aanzien van de wereld aangeven als een spiritueel persoon. Wie mij een beetje kent, zal niet verbaasd geweest zijn, maar voor mij was het toch wel een ferme stap. Want spiritualiteit is zoveel meer dan zweverigheid op pastelroze wolkjes. Het is zeer diep, en zeer krachtig, en veel ervan is verdomd moeilijk uit te leggen omdat het zo subtiel is.

(c) Inaya photography

Ik hou ook niet zo erg van dat woord, spiritualiteit. Bezield Leven, leven met Ziel, ja, dat klonk al beter. Maar wat is Ziel dan? Daar hoop ik een helder antwoord op te geven in het boek met dezelfde titel als de facebookpagina, waar ik in de nasleep van de lockdowns heel hard aan gewerkt heb en dat ik graag in een volwaardige versie gepubliceerd wil krijgen. In de tussentijd bestond de coming out erin om mijzelf onomwonden te laten zien als iemand die zeer actief bezig is met de diepere lagen onder het dagdagelijkse, in welke vorm dan ook, en die op regelmatige basis de tarot legt.

Tien jaar geleden zou ik het niet gedurfd hebben. Maar in de verbrokkelende en bijzonder uitgedaagde wereld, na anderhalf jaar isolement waarin mijn ervaringen zich niet alleen verdiept hadden maar mijn kracht en vaardigheid ook sterk waren toegenomen, had ik het gevoel dat er eindelijk ruimte voor was. En ik was er zelf ook klaar voor.

Toen ik de stap zette, vond ik het Ongelooflijk Spannend (en ook wel Ongelooflijk Dapper van mezelf). Ergens diep in mij roeren zich immers, zelfs vandaag nog, maar al te levendig de echo’s van vrouwen schreeuwend op de brandstapel, krijsend op de foltertafel. Intuïtief handelen, alchemistisch inzicht, mystieke kennis, paranormaal weten… het zijn eeuwenlang levensbedreigende vaardigheden geweest. Zelfs als je er geen woord over repte.

Maar de tijden zijn veranderd, en de tijd van zwijgen is voorbij. Er zijn nog altijd plaatsen op de wereld waar meisjes vandaag de meest basale vorm van onderwijs ontzegd wordt, maar de vrouwelijke krachten zijn ontketend. We willen een ander soort wereld, een evenwichtiger en beter soort leven, voor alles en iedereen. En daarom moeten we kleur bekennen, elk van ons op onze eigen manier. Voor mij persoonlijk betekende dat: laten zien dat ik meer doe en meer kan dan alleen maar mooie verhalen schrijven.

Wat ik precies ben, wat ik precies doe, het hoeft eigenlijk geen naam. Er zijn veel termen voor, maar degene die ik jaren geleden voor mezelf ontving, dekt naar mijn aanvoelen nog altijd het beste de lading: Wandelaar tussen Werelden. Ik verbind verschillende lagen van de werkelijkheid met elkaar. Ik bestudeer de manieren waarop lichaam, emotie, ratio, ziel, mystiek en wilde ecologie zich in ieder van ons persoonlijk en in ons allemaal samen collectief vervlechten tot een innig en immens levend web van creatie. Wij zijn zowel individu als kosmos, wij zijn beest én licht. Dat is altijd zo geweest.

Wie vertrouwd is met mijn boeken en mijn blogs, herkent misschien een en ander. Een aantal van deze elementen hebben er van in het begin in verweven gezeten. Dat gebeurde zonder opgezet plan, ik volg het spoor van broodkruimels die mijn Ziel voor mij gestrooid heeft en zie de lijnen zelf doorgaans pas duidelijk als ik er met wat meer afstand op terug kijk. Het maakt van dit leven voor mij minstens evenveel een ontdekkingstocht als voor wie mijn vorderingen leest.

(c) Inaya photography

Ik zal iets bekennen: toen ik de facebookpagina startte, was ik behalve bang ook wel een beetje overmoedig. Ik ging ervan uit dat het geen enkel probleem kon zijn om die pagina vlot van content te voorzien (zoals dat nu flitsend heet). Was ik immers niet dag in dag uit bezig met spiritualiteit, en met diverse vormen van bewust leven, persoonlijke ontwikkeling, zielsgestuurde intuïtie? Alles wat ik moest doen, was daar op gezette tijden een inkijkje in geven. En ik wilde mezelf meer tonen, toch? Dus: enter camera.

Het afgelopen jaar heb ik toch wel geleerd dat zelf bezield leven nog iets anders is dan er op regelmatige basis filmpjes over opnemen. Sommige ideeën vroegen meer werk en tijd dan waar ik op gerekend had. Andere hadden leuk geklonken in theorie maar voelden anders in de praktijk. Ik ben en blijf iemand die verstand heeft van zowel lesgeven als verhalen vertellen, en de decennia ervaring met beide hebben me doordrongen van het feit dat je niet zomaar lukraak wat informatie online kunt gooien – toch niet als je je publiek respecteert. Maar niet alles valt in een korte, heldere vlog (of blog) te gieten. Ironisch genoeg bleek dat hoe dieper mijn eigen evolutie was, hoe intenser de zoektocht, hoe prangender of bevrijdender de inzichten, hoe moeilijker het was om ze te presenteren in een vorm die ook bruikbaar was voor anderen. En dat terwijl ik eigenlijk zo graag veel meer zou willen delen over waar ik mee bezig ben.

Ofwel moest ik écht exhibitionistisch gaan doen en alles documenteren, ook de onappetijtelijke of zeer intieme stukken van mijn persoonlijke alchemie, ofwel moest ik redigeren. Niets mis met dat laatste, integendeel. Maar om het goed te doen, vraagt redigeren een bepaalde mindset. Je moet uit de soep van lijntjes en sporen en thema’s die gestaag op het ritme van je innerlijke getijden door je heen spoelen, heen en weer terug, heen en weer terug, één afgebakend onderwerp kunnen onderscheiden. Daarover moet je vervolgens een verhaallijn opbouwen, waarbij je de hoofd- en bijzaken netjes van elkaar scheidt en waarbij je van een vraag/probleem toe werkt naar een antwoord. Dat vraagt analytisch denken, daar waar ik eigenlijk juist veel meer magisch wilde denken en leven.

Het resultaat was dat ik het afgelopen jaar frustrerend vaak dacht: ‘Daar zou ik iets over moeten posten op Bezield Leven!’, onmiddellijk gevolgd door: ‘Maar hoe vertel ik dat in hemelsnaam?’
(En dan hebben we het nog niet gehad over de wondere wereld van camera’s, videobewerking, smartphones en lives op social media. Gods wegen zijn eens te meer ondoorgrondelijk en ik bespaar u een saai stukje over het geknoei en gedoe.)

(c) Inaya photography

Fast forward naar vandaag.
Waar sta ik nu in dat alles? Het antwoord is veelzijdig.

Persoonlijk, in alle eerlijkheid: op een heel krachtige plek. Het afgelopen jaar was diep en intens en bij momenten allesbehalve makkelijk, maar ik heb een heleboel lagen oude huid afgeworpen, Slang die ik ben. De nieuwe versie van mij durft meer, kan meer en voelt zich helder thuis in zichzelf. Maar ze heeft ook bewustere, diepere gevoeligheden en daar moet actief rekening mee gehouden worden.

Publiek: op een kruispunt. Ik wil nog altijd heel graag dat meer van mijn werk vleugels krijgt naar de wereld toe. Ik hoop nog altijd dat mijn boeken (en visuele creaties) zielen mogen beroeren tot aan de andere kant van de wereld. Maar ik zou bijvoorbeeld ook graag meer kaarten leggen voor andere mensen, op aanvraag (meer daarover hier in de toekomst). Ik wil mijn spirituele ervaring actief deel maken van mijn dialoog met anderen.

Maar ik wil ook rust.

Ik ben me er steeds scherper van bewust dat ik niet gedij in een zeer jachtig, zeer geladen schema waarbij ik voortdurend de wereld in moet. Geef me mijn werktafel, mijn atelier, een pot koffie of thee, op gezette tijden een goed gesprek met een vriend(in), mijn gezin, mijn tuin en de wilde natuur, en meer heb ik niet nodig. In dat opzicht waren de lockdowns een geschenk: ik mocht eindelijk stoppen met doen alsof ik actiever, socialer en extraverter was dan ik eigenlijk was. Het was even wennen, ook voor mij. Ik was zodanig vertrouwd met de sociaal opgepepte versie van mezelf dat ik eerst niet kon geloven dat ik eigenlijk veel beter in mijn vel zat zonder al die extraverte inspanningen. Het werd een stuk stiller en ruimer in mij en om mij heen. Sommigen zouden het misschien eenzaam noemen, maar zo voelt het niet. De stilte is heel vol, de ruimte is levend, mijn wereld is heel rijk. Al wat er teveel aan is, hoe goedbedoeld ook, voelt als kabaal of chaotische drukte.

Dat maakt het natuurlijk niet makkelijker als het op die vleugels naar de wereld aankomt. Want de wereld is dezer dagen echt een luide, schreeuwerige plek. Met een megafoon op (digitale) podia staan toeteren over wat ik allemaal gedaan heb en wat mensen van mij kunnen lezen, zien, kopen… pfff, moet dat écht? Ik wil délen wat ik kan, ja graag, en ik ben er niet vies van om er ook voor betaald te krijgen, maar een echte ondernemer zal ik nooit worden. Doorgedreven promotie blijft voelen als tegen mezelf en mijn innerlijke flow in pushen.

De gulden middenweg tussen mijmerend kluizenaarschap en een overdaad aan naar buiten gerichte daadkracht, zowel in mijn persoonlijke ritmes als op mijn professionele pad, dat lijkt me een van mijn uitnodigingen voor dit jaar. Ik teken er graag voor.

En de broodkruimels leiden me intussen alweer verder, langs het pad dat ik vertrouw, naar een dieper verscholen stukje van het woud…

(c) Inaya photography