Een cirkelgedicht in twee richtingen
We rijzen op uit donker water en aan de monding
van de maan stromen we berustend over. Wat ons
verankert, is onvast: witte gaten in donkere hemels
smeltend in stralen, hongerig van mond.
Hoe anders zijn wij soms, rafelend op de getijden,
hoe moeilijk verstaanbaar voor elkaar. Wij kennen
elkaar wassend en krimpend, boren naar de bodem
en leggen ons neer bij de stilte die daar heerst.
Wals de grenzen tussen water en blad,
lucht en huid. Waar ik verbrokkel, drijf jij.
Als jij verstart, lach ik je los. De molensteen
maalt traag de tijd; zie ons dansen langs de rand.
De monding, retrograde
De molensteen maalt traag de tijd;
zie ons dansen langs de rand.
Wals de grenzen tussen water en blad,
lucht en huid. Waar ik verbrokkel, drijf jij.
Als jij verstart, lach ik je los.
Wij kennen elkaar wassend en krimpend,
boren naar de bodem en leggen ons neer
bij de stilte die daar heerst.
Hoe anders zijn wij soms,
rafelend op de getijden,
hoe moeilijk verstaanbaar voor elkaar.
Wat ons verankert, is onvast:
witte gaten in donkere hemels,
smeltend in stralen, hongerig van mond.
We rijzen op uit donker water
en aan de monding van de maan
stromen we berustend over.
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Hardnekkige melodietjes 