Een nieuwe ruimte

(c) Inaya photography

Soms verlang je naar iets. Al heel lang zelfs, misschien.
En dan komt het moment waarop je het plotseling binnen handbereik hebt. Zet je dan de stap?
Ik dacht altijd van wel. Maar toen liep ik aan tegen iets heel interessants.

Deze zomer staat er met ons gezin een reis op het programma waar ik naar uitkijk maar die om verschillende redenen ook best wel uitdagend zou kunnen zijn voor mij. We vertrekken voor een roadtrip door Frankrijk en Spanje met bezoek aan een aantal heel interessante plekken, én aan familie.

Ik ben zeker dat ik terug zal komen met veel inspiratie en voedende input, geuren, kleuren en indrukken die ik later zal kunnen gebruiken in mijn evolutie en mijn werk. Mijn man en ik zijn een goed team tijdens roadtrips en de onverwachte avonturen die die met zich meebrengen, dat ondervonden we een paar jaar geleden in Italië al. Ook onze tienerzoon is doorgaans fijn gezelschap bij dergelijke trips. Maar perioden van bijna continu rondrijden in zeer hete temperaturen afgewisseld met langere perioden van vrij intense sociale interactie zijn anderzijds niet meteen de droomcocktail voor een rustzoekertje dat oplaadt van schrijven, voelen en beelden maken in afzondering en stilte. Een avontuur wordt het wel, zoveel is zeker.

Doorheen de processen van de afgelopen maanden ben ik een stuk fermer in mijn kracht gaan staan. Niet per se op een luidere of actievere manier, maar innerlijk zeker wel. Dus maakte ik vanuit dat nieuwe innerlijke standpunt een projectie van een paar situaties en stelde me voor hoe ik me daarin bevond. Moeiteloos, vrolijk, met de rust die voortkomt uit zelfvertrouwen, met aanvaarding, met voldoende plaats voor mezelf en in harmonieuze interactie met mijn naaste omgeving en de ruimere omstandigheden. Kortom: alles wat ik wilde zijn, op elk moment. En ik voelde heel bewust dat ik het punt bereikt had dat dit echt een werkelijkheid kon zijn, niet langer een wensdroom van ‘ach, kon ik maar…’.

Maar toen gebeurde het interessante.
Ik voelde nog iets anders: weerstand.

Ik stond te kijken van mezelf. Hoezo, weerstand? Wilde ik dan niet wat ik hier juist allemaal opgesomd had? Wat ik beweerde te willen? Die plek van kracht en rust en harmonie, enzovoort?
Ja en nee, blijkbaar.

Ik zag mezelf staan als de figuur in een van mijn recente collages, uitkijkend door het open raam naar een plek van licht en mogelijkheden. Er was geen belemmering, ik kon er zó heen.
Maar.
Dat zou betekenen dat ik de kamer verliet waarin ik nu stond. En die kamer was zeer vertrouwd. Het was een kamer met beperkingen die ik altijd vervelend had gevonden, maar precies die beperkingen waren al zo lang bij me dat ze iets weg hadden gekregen van ingebakken elementen die mij identificeerden. Hoezo, ik hoefde misschien niet meer het overprikkelde, fysiek belaste, angstige, sociaal onhandige meisje te zijn? Als ik al die dingen niet meer was, wie was ik dan wél? Wie was die nieuwe versie van mij, die vrouw die daar zo rustig krachtig stond te zijn? Was ik dat wel?

Portal (c) Kirstin Vanlierde

Elk proces van groei is erop gericht om ons te laten evolueren naar een telkens iets vollere versie van onszelf. Maar soms wil dat ook zeggen dat we een oude versie moeten loslaten. Dat vraagt moed. Ook als het gaat om een kleinere, beperktere versie van onszelf. Of misschien precies dan. Want in tegenstelling tot wat we vaak denken, zijn we niet alleen bang om klein en machteloos te zijn. Dat is uiteraard een realiteit in situaties waarin we ons concreet bedreigd weten door iets wat veel groter of sterker is, maar het is niet het enige scenario. We zijn vaak minstens even bang om sterk en krachtig te zijn.

Dit is een besef dat wat mij betreft ook heel sterk aansluit bij wat er vandaag in de wereld gebeurt.
Gaan we door met het omarmen van oude, patriarchale instellingen die mensen verdelen en veroordelen en onderdrukken op basis van fossiele denkbeelden? Blijven we onszelf daarbinnen klein houden, zoals ze ons vertellen, van ons vragen, of als het erop aankomt van ons eisen? Of durven we doorgroeien naar een krachtiger versie van onszelf, luidop zeggen: ‘Dit pikken we niet meer’ en de nodige stappen zetten om ze naar de geschiedenisboeken verwijzen?

Wat er in de wereld gebeurt, is altijd een afspiegeling van wat er op ontelbare manieren in het klein gebeurt binnenin elk van ons. Elke stap die we voor onszelf durven zetten in de richting van meer helderheid, meer bewustzijn, meer kracht, hoe ogenschijnlijk onbeduidend ook, verandert mee de wereld.
Het is meer dan ooit nodig.

Ik bedankte mijn weerstand voor het feit dat hij zijn opwachting had gemaakt, zodat ik dit proces zo helder aan het werk kon zien. En plots herinnerde ik me een eerder moment waarop ik al eens op zo’n drempel had gestaan, aarzelend om naar een nieuwe ruimte te stappen.

Na jaren van vechten en ploeteren om werk uitgegeven te krijgen, werd ik door een collega-schrijfster getipt bij haar uitgever om een verhaal voor hem te schrijven. Hij kwam naar me toe voor een gesprek erover en ik dacht: mag het echt zo makkelijk gaan, moet ik hier nu echt niet voor vechten? Ik weet nog precies waar ik toen stond (onder de douche), en met mijn handen op mijn buik hoorde ik het -verrassende- antwoord: Als het makkelijk gaat, komt er energie vrij om je bezig te houden met een nieuwe uitdaging/verdieping om dit verhaal met de juiste woorden te vatten. Dat is het echte werk. Laat de rest van het proces maar zo makkelijk mogelijk gaan, zodat jij je daarop kunt concentreren.

Het gesprek met de uitgever verliep inderdaad moeiteloos, en het verhaal dat ik voor hem schreef was de mini-versie van De serres van Mendel. Ik had nooit kunnen dromen van wat er allemaal nog stond te gebeuren.

Als we aan de vooravond van iets heel krachtigs en belangrijks staan, krijg we dit soort hulp. Een deur gaat open. Aan ons om de uitnodiging te aanvaarden en over de drempel te stappen, naar die nieuwe versie van onszelf.

(c) Inaya photography