Contexten vermengen is niet onschuldig

Er zijn van die momenten waarop een paar oude puzzelstukjes plotseling in elkaar vallen. Een bericht van Jeroen Olyslaegers zette me aan het denken – niet voor de eerste keer – over seksisme en de omgangsvormen tussen mannen en vrouwen.

Ik citeer: “Het ging over een zangeres. Een vrouw plaatste een foto van haar op FB waaronder een mooie quote over het waarom van zingen. Een man maakte een opmerking over de borsten van die zangeres die hem blijkbaar in de smaak vielen. De Nimf vroeg of zo’n opmerking echt nodig was. En toen begon het. Ze werd zurigheid verweten door een andere man. Oh nee, ‘we’ zijn aan het verzuren, ‘niemand’ mag nog wat, en dit en dat. Meesmuilende mannen. Lach-icoontjes. The gang of men, tijdelijke coalitie van verongelijktheid. En maar lachen met een verzoek om respect.”

Ik heb niet de moeite genomen om door de rivier aan reacties en bagger te waden (de partner van Jeroen Olyslaegers is geen rechtstreeks FB-contact van mij, dus dat zou ook moeilijk geweest zijn), maar ik had plots wel dit inzicht:

Het gaat er niet om dat er een seksueel getinte opmerking gemaakt wordt, het gaat erom dat ze gemaakt wordt in een context waar ze niks komt doen.

(c) Inaya photography

Dit is geen blog die #metoo wil verheffen tot een heiligenstatus. Ja, ik ben feministe, omdat ik er van overtuigd ben dat dat nog altijd nodig is. Ik heb mijn (bescheiden maar toch vrij ingrijpende) deel gehad van mannelijke vrijpostigheid en ik ben er van overtuigd dat we maatschappelijk met een diep ingesleten probleem zitten dat funest is voor vrouwen én mannen.

Daarom begrijp ik de woede van vrouwen. Maar precies daarom kan ik ook veel begrip opbrengen voor de positie van mannen. Die is er in deze samenleving niet altijd makkelijker op geworden. Maar een aantal van de basisprincipes van onze samenleving liggen wel fundamenteel verkeerd. Wie er meer over wil lezen: hier en hier.

Terug naar de huidige kwestie, een zangeres die iets zegt over hoe waardevol muziek is, en het commentaar van mannen op haar borsten.

Vrouwen hebben er geen probleem mee om sexy gevonden te worden, begeerd te worden, het hof gemaakt te worden. Integendeel, wij zijn ook seksuele wezens en over het algemeen vinden we dat fijn. We vinden het wél een probleem als we een professioneel statement maken, een doctoraatsstudie verdedigen, een rechtszaak pleiten, het belang van ons kind op school aan de kaak stellen, een zangcarrière op poten zetten, en in die context plots herleid worden tot een stel borsten, een schoon achterwerk, een leuk snoetje – door mannen die vervolgens zeggen dat we niet flauw moeten doen.

(c) Inaya photography

Welk mannelijk diensthoofd stelt de meerjarenbegroting van het bedrijf voor en moet daarbij telkens weer beducht zijn voor seksistische opmerkingen? Welke man verstrakt inwendig als een vrouw de werkvloer betreedt, omdat hij nooit zeker weet of ze die dag wel van hem af zal kunnen blijven?

Misschien zijn er mannen die dergelijke fantasieën aantrekkelijk vinden. Dat mag, leef jezelf uit, zou ik zeggen. Mannen en seks, het is een cliché maar er is iets van. Elke zeven minuten, toch? 😉 Maar als die seks, elke keer opnieuw, honderden keren, duizenden keren, ook in professionele context, er altijd maar weer bij gesleurd wordt, en vaak zelfs het enige is waar het nog over gaat?

De meeste vrouwen zijn daar, alvast in de realiteit, niet mee gediend. Seksualiteit en professionaliteit hebben niets met elkaar te maken. De beide vermengen, schijnbaar onschuldig, maakt het dagelijks samenwerken en samenleven een seksueel mijnenveld. Daarin hebben mannen het overwicht, historisch, sociaal, cultureel, economisch, noem maar op. Dat is precies waarom vrouwen steeds scherper reageren: onze waakzaamheid is jammer genoeg nodig. We hebben niets tegen mannen, integendeel. Maar we moeten niets weten van mannen die professionaliteit en hun persoonlijke hormonen op een hoopje gooien en vinden dat alles dan maar oké moet zijn.

Beste man, heb ik een drankje in mijn hand en zijn we al een tijdje fijn aan het praten? Vertel ik je over mijn eigen leven en wil ik oprecht meer weten over hoe het met jou gaat? Geef ik duidelijke signalen dat ik je aardig en aantrekkelijk vind? Oké, probeer dan eens een stapje verder.
Bevinden we ons in een professionele of neutrale situatie waar het onderwerp van gesprek mijn professionele verwezenlijking is, mijn talent, mijn kunde, mijn expertise? Steek je hormonale vulkaan dan waar ze thuishoort en zeg iets wat effectief bijdraagt tot het gesprek. Of zwijg.

Dát zou nog eens een verschil maken.

(c) Inaya photography