Opvlammen

(c) Inaya photography

als we nu eens naar de wereld keken
en onszelf daarin op een waardige plaats
niet de megalomane nachtmerrie
die we nog altijd verwarren met groei

als we nu eens herfstbladeren opvingen
tussen onze vochtige vingers
vruchteloos de seconden koesterden
van wat op weg is naar de grond

als we begrepen dat leven een ogenblik is
van opvlammen en weer wegzakken
van bloeien en geven en nectar slurpen
tot op de bodem en dat na de bodem

de diepte van de nacht komt
en na de nacht de dageraad

zouden we dan milder zijn met onszelf
zouden we dan zachter zijn voor elkaar

(c) Inaya photography