Gelijk met de lente-equinox, die het begin van de lente en de start van het nieuwe astrologische jaar markeert, barstte in maart op IJsland de vulkaan Fagradalsfjall uit.
Die uitbarsting kwam niet onverwacht. Lange reeksen aardschokken lieten al van weken op voorhand heel Reykjavik daveren. Toen het eindelijk zo ver was, zat ik dankzij Benjamin Hardman, een fotograaf die ik al een tijd volg op Instagram, op de eerste rij.
Vulkanen zijn prachtig. Je komt niet dichter bij de immense krachten die opgeslagen liggen in de buik van de aarde dan dit. Hardman schoot indringende beelden van het stromende magma en van de stollende, zwarte laag die zich uitspreidde over de bodem en die stelselmatig in omvang toenam. Een van zijn commentaren, bijna terloops, liet een rilling over mijn rug lopen.
Dat is hoe het oude verdwijnt, dacht ik. Vulkanische grond is vruchtbaar en dit is de geboorte van een nieuw stukje aarde. Maar eerst verschroeit en verdwijnt dat wat er voorheen was. Het is niet tegen te houden. En de opwinding om het nieuwe wat ontstaat, is vervlochten met de schok van wat daardoor verloren gaat.
Soms is verandering een geleidelijk proces, soms is het een uitbarsting. Dat gaat op voor mensen zowel als voor vulkanen.
Ik geloof dat we wel weten bij welke soort verandering we op dit moment in de geschiedenis aanbeland zijn. De waarschuwingen waren er. De nieuwe dromen willen doorbreken, en ze zijn nodig. We worden dooreen geschud zoals we nog maar zelden hebben meegemaakt. We worden opengereten en veranderd, van binnen uit.
We zijn op zoveel manieren toe aan een nieuwe wereld.
Zaailing #97 – Dromen onderhandelen niet
ZAAILINGEN is een project van schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten. Zij schrijft bij de beelden, hij tekent bij de tekst.
Heerlijk hoopgevend, die metafoor… ❤
LikeGeliked door 1 persoon